7.Parsifal - według legend arturiańskich, jeden z towarzyszy króla Artura i jego rycerzy Okrągłego Stołu. Podobnie jak oni, poszukiwał Świętego Graala. Parsifal zakochał się w żonie króla Artura. 8.Palomides - w legendach arturiańskich rycerz saraceński na dworze króla Artura. Jeden z najwybitniejszych rycerzy Okrągłego Stołu.

OD AUTORAOpowieść o królu Arturze i przygodach jego rycerzy przedstawiana była tak wiele razy, iż niełatwo wyjaśnić, dlaczego robi się to raz na bok odłożyć poetyckie walory kolejnych wersji legendy — zaprezentowanych przez tak znakomitych autorów jak Dryden, Morris, Tennyson, Swinburne czy Charles Williams — trzeba powiedzieć, że wszyscy anglojęzyczni twórcy powtarzają opowieść sir Thomasa Malory’ego, przykrawając ją nieco i dostosowując do gustów odbiorców, zawsze jednak mniej czy bardziej wiernie trzymając się jej ostatnio pokazano dowodnie, że Malory przygotował swą historię króla Artura nie jako zwartą opowieść, lecz jako zbiór oddzielnych wariacji starych romansów francuskich. Zachowana jest między nimi pewna ciągłość, ale nie ma organizującego wszystko tej sytuacji postanowiłem, że każdy element mojej narracji będzie stanowił element spójnego wzorca: królestwo Artura, zwane Logresem; model rycerskości i praworządności, które usiłują poskromić pleniące się wokół barbarzyństwo i zło, by na koniec im ulec. To jednak tylko osnowa, na której spróbowałem zapleść wątki najsłynniejszych znanych przygód, dokonań i misji słynnych rycerzy Okrągłego Stołu, dołączając też kilka mniej znanych ogólnie rzecz biorąc, za Malorym, dodając jednak kilka nieuwzględnionych przez niego przygód. Zarazem pozwalałem sobie na niejaką swobodę, bo przecież i on nie naśladował niewolniczo swych francuskich wzorców, bez skrupułów przetwarzając je i od historycznego Artura, wodza czy też Dux Bellorum, którego pozycję w V wieku w Brytanii, gdy rzymska cywilizacja po raz ostatni stawiła opór Sasom, opisuje R. G. Collingwood w książce Roman Britain. Sięgnąłem jednak także po niezbyt troszczącą się o wierność wobec faktów historię Geoffreya z Monmouth, a także po wierszowaną kronikę Layamona*. Stamtąd zaczerpnąłem kilka pomysłów do księgi I, która jednak zasadniczo jest wierna Malory’emu, jeśli nie liczyć historii Balyna w Kaplicy Świętego Graala (tu inspiracją był francuski Merlin) oraz pochowania Merlina za życia przez Nimue — co z kolei wzorowałem na spisanym w języku średnioangielskim poemacie prozą księdze II rozdział Sir Gawain i Zielony Rycerz wzorowany jest na noszącym ten sam tytuł słynnym poemacie średnioangielskim. Pierwsza misja Lancelota ma za źródło Malory’ego, lecz przybycie młodzieńca do zamku Camelot (o czym Malory nie wspomina ani słowem) inspirowane było francuskim romansem prozą Le Livre de Lancelot del Lac. Opowieść o sir Garecie jest, jak się wydaje, własnym tworem Malory’ego, którą ja odrobinę tylko skróciłem i wygładziłem w zakończeniu. Opowiadając o Tristanie, odłożyłem na bok Malory’ego, sięgnąłem natomiast po wcześniejszą, a chyba nieznaną mu wersję Godfreya ze Strasburga. Nieobecna u Malory’ego historia Gerainta i Enid jest adaptacją walijskiego dzieła Mabinogion, aczkolwiek parę szczegółów zaczerpnąłem z Érec et Énide Chrétiena de Troyes. Także nieobecna u Malory’ego opowieść Sir Gawain i lady Ragnell oparta jest na średnioangielskim poemacie i balladzie, chociaż, jak się wydaje, to ja powtórzyłem ją pierwszy. Podobnie było z pierwszymi przygodami Percewala, przy których wykorzystałem inne poematy średnioangielskie, a także francuski utwór Conte de Graal. Lancelot i Elaine powtórzyłem za Malorym, podobnie jak księgę III pt. Poszukiwanie Świętego Graala — w której jedynie przygody sir Gawaina w Zamku Świętego Graala pochodzą z niemieckiej opowieści Diu Crône Heinricha von dem Türlin. Ostatnie zaś czyny Percewala oparłem na niemieckim Parzivalu Wolframa von Eschenbach. (Informacje o tych poematach zawdzięczam książce Alfreda Nutta pt. Studies on the Legend of the Holy Grail).Księga IV wiernie podąża za Malorym, a powtórzona niemal słowo w słowo Ostatnia bitwa to jedna z najznakomitszych tragedii angielskich. Także za Malorym przytaczam opis śmierci Lancelota i pożegnanie sir Hectora, natomiast informacja o grobach znalezionych w Glastonbury pochodzi z łacińskiej kroniki. Jednak historia pasterza i jaskini wzorowana jest na ludowej opowieści, zapisanej przez Edmunda Chambersa w jego Arthur of Britain. Jestem wdzięcznym dłużnikiem zarówno tej książki, jak i znakomitego dzieła J. D. Bruce’a pt. The Evolution of Arthurian moje źródła, z których korzystałem — tak jak Malory ze swoich. On miał przed sobą francuski „cykl opowieści arturiańskich”, ja — jego nieśmiertelne dzieło; podobnie jak on, nie wahałem się sięgać po zachowane romanse. Obszerniej jednak niż on zarzuciłem sieć w poszukiwaniu różnych elementów i wersji jednej z największych światowych legend. Nikt jako narrator nie może się równać z Morte D’Arthur Malory’ego; stworzył to arcydzieło przed pięciuset laty, ale wielkie legendy — tak jak wszystkie znakomite baśnie — każda epoka musi powtarzać na nowo, zawsze bowiem można w nich dojrzeć coś innego. Każda zaś nowa prezentacja sprawia, iż ze świeżością i wigorem odżywają w oczach kolejnej generacji. Na tym właśnie polega nieśmiertelność tych LANCELYN GREEN Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki------------------------------------------------------------------------* Geoffrey z Monmouth — mnich walijski (ok. 1100–1154 r.), autor Historia Regum Britanniae, ale także Prophetiae Merlini. Layamon to żyjący w drugiej połowie XII wieku autor poematu Brutus, który przedstawia dzieje Brytanii od wylądowania Brutusa Trojańskiego aż do panowania króla Artura — przyp. PIERWSZAARTUR KRÓLEMRozdział 1Dwa mieczeOd czasu, gdy niecny król Vortingern po raz pierwszy zaprosił Sasów, aby się osiedlili w Brytanii i pomogli mu walczyć z Brytami oraz Szkotami, w kraju nigdy już pokój nie utrzymywał się zbyt długo. Chociaż znaczną jego połać porastały gęste lasy, dużą część stanowiły też piękne otwarte tereny — z wioskami i miasteczkami, samotnymi gospodarstwami i domostwami, które przed laty pozostawili tu Rzymianie. Sasom wystarczyło je ujrzeć, by obrzydły im prymitywne, biedne siedziby w Niemczech i Danii. Rok po roku przepływali więc w swych długich łodziach Morze Północne, aby mordować, a przynajmniej zmuszać Brytów do ucieczki i brać w posiadanie ich nie żył, nie żył też Aureliusz Ambrozjusz, ostatni z Rzymian, kiedy na czele Brytów stanął Uther Pendragon, uważany przez niektórych za brata Ambrozjusza. W wielu bitwach pokonał Sasów i zapewnił spokój w południowych rejonach, gdzie królował: w Londynie i Winchesterze, zwanym podówczas Camelotem, a także w Kornwalii, gdzie księciem był jego wierny sojusznik Gorlois. Uther zakochał się jednak w żonie tego ostatniego, przepięknej Igrajnie. Jej prawowity mąż zginął podczas walki z rąk rywala, Uther zaś poślubił wdowę po wizytę złożył jej w nawiedzonym, mrocznym zamku Tintagel, wzniesionym na urwisku nad brzegiem morza. Na straży ich miłości stał czarodziej Merlin. Uther i Igrajna mieli jedno dziecko, synka. Co z nim się stało — to mógłby powiedzieć tylko mądry Merlin, który głuchą nocą zniósł go sekretną drogą w dół klifu, a potem nawet słowem nie wspomniał o jego dalszym tym jednym synem Uther nie miał już dzieci, natomiast Igrajna z Gorloisem mieli wcześniej trzy córki. Gdy Igrajna została królową, dwie z nich były już dorosłe. Morgawse poślubiła Lota, króla Orkney, Elejna zaś — Nantresa, króla Garlot; gdy nadejdzie pora, ich synowie będą należeli do najmężniejszych rycerzy Okrągłego Stołu. Natomiast trzecią córkę, Morganę le Fay, wówczas ledwie dziewczynkę, wysłano do szkoły klasztornej. Mimo to księżniczka w jakiś osobliwy sposób posiadła wiedzę magiczną, którą wykorzystywała w nikczemnych Uther Pendragon zaznał tylko krótkiej chwili szczęścia u boku pięknej Igrajny, gdyż niebawem Sasi znowu podjęli z nim wojnę. Pośród służby umieścili zdrajcę, który otruł króla i wielu jego nastały w kraju dni pełne większego zła i większej podłości niż kiedykolwiek wcześniej. Rycerze króla Uthera zaczęli walczyć między sobą, spierając się, który z nich powinien panować. Sasi zaś — widząc, iż zabrakło silnego męża, który poprowadziłby Brytów przeciw nim — podbijali coraz większe obszary ich latami pleniły się waśnie i niedole, aż wreszcie nadszedł czas wyznaczony. Dobry czarodziej Merlin wychynął z głębokich, tajemnych dolin Walii Północnej, zwanej wówczas Gwynedd, i przez Powys, czyli Walię Południową, ruszył w kierunku Londynu. Tak wielka otaczała go sława, że ani Sasi, ani Brytowie nie śmieli mu się do Londynu, Merlin odbył rozmowę z arcybiskupem. Wkrótce w dzień Bożego Narodzenia zwołano zgromadzenie rycerzy tak wielkie, że nie wszyscy mogli się pomieścić w kościele, dlatego niektórzy stanęli na przykościelnym trakcie nabożeństwa przez kościół przetoczył się pomruk, ponieważ na zewnątrz działo się coś przedziwnego. Choć nikt nie wiedział, jak się to stało, na cmentarzu stał teraz wielki kwadratowy blok marmuru. Na nim zaś znajdowało się żelazne kowadło, w którym tkwił — głęboko wbity ostrzem — wielki, świetlisty stalowy miecz.— Zachowajcie spokój, dopóki trwa msza — polecił arcybiskup, kiedy powiadomiono go o cudownym zdarzeniu. — Ale tym usilniej módlmy się do Boga, abyśmy znaleźli lekarstwo na jątrzące się rany naszego nabożeństwo dobiegło końca, arcybiskup w otoczeniu lordów i rycerzy wyszedł z kaplicy, aby obejrzeć cudowny miecz. Na kamieniu zobaczyli napis wyryty złotymi literami: KTO WYCIĄGNIE MIECZ Z TEGO KAMIENIA I KOWADŁA, TEN JEST PRAWOWITYM KRÓLEM CAŁEJ tej usiłowała sprostać wielka rzesza mężczyzn, którzy natężali się, aby wyrwać miecz — ale ów nie drgnął nawet o włos.— A więc nie ma go teraz pośród nas — oznajmił arcybiskup. — Nie ulega jednak żadnej wątpliwości, że Bóg ześle nam króla. Niechże umyślni rozjadą się po kraju, rozgłaszając wszędzie, co powiada napis. Na Nowy Rok zwołamy wielki turniej i zobaczymy, czy pośród tych, którzy przybędą rywalizować, znajdzie się nasz król. Do tego czasu polecam rozpiąć nad kamieniem mocny namiot, kamienia zaś niech strzeże nieustannie dziesięciu tak się stało. Choć na Nowy Rok ściągnął wielki rój wojowników, żaden z nich nie zdołał wyciągnąć miecza z kamienia. Potem wszyscy oddalili się na stronę, rozstawili namioty i urządzili turniej. Rywalizowali o to, który z nich lepiej ciska włócznią z ciężkim drzewcem lub walczy na bojowe trafu, że pośród współzawodników znaleźli się rycerz sir Ektor, jego syn Kaj, który ledwie kilka miesięcy wcześniej został pasowany, razem z nimi zaś przybył Artur, młodszy brat sir Kaja, liczący ledwie szesnaście drodze na plac turniejowy sir Kaj znienacka stwierdził, że zostawił swój miecz w domowych pieleszach, poprosił więc Artura, aby pojechał z powrotem i przywiózł który zawsze bardzo chętnie pomagał innym, odpowiedział: „Oczywiście!” i zawrócił do miasta. Tymczasem matka sir Kaja, która także chciała obejrzeć turniej, wyszła, zamykając drzwi, tak że Artur w żaden sposób nie mógł się dostać do bardzo się tym przejął. „Mój brat Kaj musi mieć miecz” — myślał, wolno jadąc z powrotem. „Jakiż wstyd czeka takiego młodego rycerza, jeśli zjawi się na turnieju bez miecza. Przedmiotem jakichże nieprzystojnych kpin się stanie! Tylko gdzie ja mu znajdę oręż...? Już wiem! Na cmentarzu widziałem miecz sterczący z kowadła. Wezmę go, przecież i tak tkwi tam bezużytecznie!”Spiął więc Artur konia ostrogami i w mig znalazł się na cmentarzu. Przywiązał konia do słupka i wbiegł do namiotu, który rozpięto nad kamieniem, tam zaś okazało się, że wszystkich dziesięciu strażników pospieszyło oglądać turniej. Nie tracąc czasu na odczytywanie napisu na kamieniu, Artur bez trudu wyciągnął miecz, pognał do swego konia i kilka minut później wręczał już oręż sir nic nie wiedział o zagadce miecza, natomiast Kajowi, który wcześniej próbował wyciągnąć go z kowadła, wystarczyło jedno spojrzenie, aby się zorientować, że to ta sama broń. Niezwłocznie udał się więc do swego ojca, sir Ektora, i powiedział:— Sir! Spójrz tylko, panie ojcze: oto miecz wyciągnięty z kamienia! Sam więc widzisz, że to ja muszę być prawowitym królem całej Brytanii!Ale sir Ektor nie był tak łatwowierny, kazał więc sir Kajowi, aby razem z nim pojechał do kościoła i tam, trzymając dłonie na Biblii, szczerze opowiedział o tym, jak wszedł w posiadanie miecza.— Dał mi go mój brat Artur — przyznał z westchnieniem Kaj.— A skąd ty wziąłeś miecz? — spytał sir Ektor młodszego z braci.— Zaraz już mówię! — skwapliwie rzekł Artur, który bał się, że zrobił coś złego. — Kaj poprosił, żebym mu przyniósł miecz, ale w żaden sposób nie mogłem się do niego dostać. Wtedy przypomniałem sobie, że na cmentarzu widziałem oręż sterczący bez użytku z kowadła. Pomyślałem, że znacznie lepiej mu będzie w ręku mego brata, więc go przywiozłem.— A nie pilnowali go rycerze? — spytał sir Ektor.— Nie było ani jednego — zapewnił Artur.— No więc dobrze, wbij miecz z powrotem w kowadło i zobaczymy, czy go wyciągniesz — polecił sir Ektor.— Żaden kłopot — odrzekł Artur zdumiony całym tym zamieszaniem wokół miecza i bez najmniejszego trudu wraził go w sir Kaj chwycił za rękojeść i pociągnął ze wszystkich sił, mógł się jednak mocować, ile chciał, a klinga nie drgnęła nawet o włos. Spróbował także sir Ektor, ale z równie mizernym efektem.— No to proszę, teraz ty wyciągnij — zwrócił się do Artura. Ten zaś, bardziej jeszcze zdumiony niż przedtem, chwycił za rękojeść i wyciągnął miecz z taką łatwością, jakby tkwił w dobrze naoliwionej to, sir Ektor padł przed Arturem na kolana i z szacunkiem pochylił głowę.— Teraz wiem już, że to ty jesteś prawowitym królem tego kraju i nikt inny nie może rościć sobie do tego pretensji.— Co?! Co takiego?! Czemu klękasz przede mną, ojcze? — zawołał Artur.— Bóg tak postanowił, że ten, kto wydobędzie miecz z kamienia i kowadła, jest prawowitym królem Brytanii — wyjaśnił sir Ektor. — Poza tym muszę wyznać, że chociaż wielce cię kocham, to jednak nie jesteś mym synem. Byłeś malutkim dzieciątkiem, gdy Merlin przyniósł cię do mnie, prosząc, abym wychował cię jak własne dziecko!— Skoro jestem królem — rzekł Artur i skłonił głowę na rękojeść miecza w kształcie krzyża — to przysięgam, że służyć będę Bogu i swojemu ludowi, naprawię wszystkie krzywdy, precz wygnam zło, a krajowi zapewnię pokój i dostatek... Was zaś, panie, który jak daleko sięgnę pamięcią, zawsze byłeś dla mnie jak ojciec, proszę, abyś dalej nie skąpił mi ojcowskiej miłości, pomocy i porady... Ty zaś, Kaju, mój przyrodni bracie, bądź seneszalem we wszystkich podległych mi krainach, pierwszym rycerzem na moim udali się do arcybiskupa i opowiedzieli mu o wszystkim, ale rycerze i baronowie, pełni wściekłości i zazdrości, nie chcieli uwierzyć, iż Artur jest prawowitym królem. Rozstrzygnięcie odłożono więc do Wielkanocy, gdy zaś ta nadeszła, odroczono decyzję na dzień Zesłania Ducha Świętego — czy Pięćdziesiątnicę, jak to się czasami nazywa. Choć jednak wielu królów i rycerzy próbowało swoich sił, tylko Artur potrafił wyciągnąć miecz z cały lud zakrzyknął: „Artur! Chcemy Artura! To on z Bożej woli jest naszym królem! Boże, chroń króla Artura!”. I wszyscy — bez różnicy: potężni i pospolici, bogaci i biedni — padli przed nim na kolana, błagając, aby wybaczył im, że tak długo zwlekali z decyzją. Artur im wybaczył i upadłszy na kolana, wręczył cudowny miecz arcybiskupowi. Ten zaś udzielił mu szlachetnego i świętego tytułu Rycerza. A gdy już się to dokonało, zbliżyli się wszyscy hrabiowie i baronowie, rycerze i giermkowie, po czym złożyli Arturowi hołd, przysięgając, że będą mu służyć, a posłuszeństwo wobec niego stanie się ich Artur zwołał wszystkich wojów Brytanii i spośród starszych wybrawszy tych, którzy służyli jego ojcu, a spośród młodszych tych, którzy pragnęli przede wszystkim wykazać się odwagą i lojalnością, obwieścił, że wyda wojnę Sasom. Obiecał też ukarać wszystkich tych złodziejów i rabusiów, którzy przez wiele lat pustoszyli kraj, dopuszczając się czynów okrutnych i niedługim czasie w całej południowej Brytanii zaprowadził pokój i bezpieczeństwo, a stolicą swoją uczynił Camelot. Inni jednak władcy, którzy rządzili wówczas w Brytanii i jej okolicach — królowie Orkney, Lothian, Gwynedd, Powys, Gorre i Garloth — z zawiścią myśleli o tym nieznanym nikomu młodziku, który tytułował siebie królem całej Brytanii. Posłali więc do niego wieść, iż odwiedzą go z darami. Miały to być jednak ostre miecze, które wrażone w szyję oddzielą głowę od reszty znienacka pojawił się przed Arturem Merlin i poprowadził go do miejscowości Caerleon w Walii Południowej. Słynęła ona z potężnej wieży, która potrafiła odeprzeć najsilniejsze oblężenie. Wrodzy królowie także podążyli do Caerleonu, ale chociaż otoczyli wieżę ze wszystkich stron, nie mogli się do niej wedrzeć, aby zamordować Artura i jego piętnastu dniach Merlin ukazał się w bramie wieży i spytał wszystkich tych gniewnych królów i rycerzy, dlaczego zbrojnie wystąpili przeciw królowi Arturowi.— A czemuś uczynił tego chłopczynę, jakiegoś Artura, naszym królem? — zawołali w odpowiedzi.— Uciszcie się wszyscy i słuchajcie uważnie! — rozkazał Merlin, a wtedy grobowa cisza zapadła pośród zebranych, którzy z bojaźnią i zdumieniem słuchali przemowy dobrego czarodzieja. — Słuchajcie, albowiem wyjawię wam rzeczy tajemne i niezwykłe. Zaiste Artur jest waszym królem, jest prawomocnym królem całej tej krainy, jej, a także Walii, Irlandii, Szkocji, Orkney oraz zamorskiej Armoryki, a będzie też władał innymi krainami. Jest Artur prawdziwym i jedynym synem dobrego króla Uthera Pendragona! Za sprawą mych świętych sztuk wiem, jak się urodził i co się stanie pod jego rządami. Uther przybył do Tintagelu w postaci Gorloisa trzy godziny po śmierci tamtego. Ukoił ból i żal lady Igrajny, która zgodziła się zostać jego żoną. Wiadome mi jednak było, że ich syn, ten oto Artur, narodził się do rzeczy wielkich i cudownych. Niedługo potem, gdy lady Igrajna powiła go w mrocznym Tintagelu, Uther, który pilnie baczył na wszystkie moje słowa, oddał mi syna pod opiekę, ja zaś poniosłem go do Avalonu, Krainy Dziwów. Mieszkańcy Avalonu — wy ich nie znacie, a tylko nazywacie wróżkami i elfami — rzucili na dziecko szlachetny i potężny czar, obdarzając je magiczną mocą. Trzy dary otrzymał od nich Artur: po pierwsze, że będzie najlepszym ze wszystkich rycerzy, po drugie, że będzie najpotężniejszym królem, jakiego kiedykolwiek znał ten kraj. A po trzecie, że będzie długowieczny, że będzie żył dłużej, niż sięga ludzka wyobraźnia. Takie to cnoty dobrego i szlachetnego księcia nadali Arturowi zamieszkańcy Avalonu. I to w Avalonie elfowie wykuli Excalibura — miecz, który zawiśnie u jego boku. Świetlista klinga wznosić się będzie tylko w słusznej sprawie, blaskiem swym rozświetlając ziemię aż do chwili, gdy Avalonianie wezwą oręż z powrotem do siebie... Zaiste Artur jest waszym królem! Pod jego rządami rok po roku rozrastać się będzie podległe mu królestwo: nie Brytania, nie wyspy na morzu, nawet nie Armoryka i Gaul, lecz Logres. Ziemia Obiecana, Królestwo Boże na Ziemi, które na chwilę ukaże wam Artur, zanim znowu nastanie Merlin skończył mówić, zaległa głucha cisza, albowiem wszyscy, którzy go słuchali, czuli, że stanęli u progu niezwykłego czasu. Zrozumieli, że Artur nie jest królem, który panuje tylko dlatego, iż królem był jego ojciec, albo dlatego, iż jest najsilniejszy spośród nagle wszyscy padli na kolana przed Arturem, który stał na schodach wieży za Merlinem, i jednym głosem przyrzekli, że aż po kres swoich dni będą jego prawdziwymi i wiernymi też arcybiskup nasadził koronę na głowę Artura, a ludzie ponownie wznieśli okrzyki na jego cześć. Taki był prawdziwy początek jego rządów.— Od jutra zaczniemy gromadzić swoje siły — oznajmił król Artur. — Kiedy zaś zbiorą się wszystkie, pomaszerujemy na północ i na wschód, aby stoczyć bitwę z Sasami i wyprzeć ich z Brytanii. Potem zaś wzdłuż wybrzeża wzniesiemy zamki i ustawimy strażnice, aby już nigdy więcej nas nie napadli; odbudujemy zniszczone przez nich kościoły i wzniesiemy nowe na chwałę Bożą. Wszyscy też moi rycerze rozjadą się po kraju, by wymierzyć karę tym, którzy łamią pokój i krzywdzą innych. Ilekroć mąż czy niewiasta, nieważne: potężni czy prości, znajdą się w potrzebie lub będą chcieli się poskarżyć na kogokolwiek, niechaj przychodzą do mnie, bo nigdy też ich żale nie zostaną bez ukojenia, a krzywdy — bez dzień ten król Artur biesiadował w wielkim zamku Caerleonu, zanim jednak uczta dobiegła końca, nastąpiło pierwsze z osobliwych zdarzeń, które miały za jego rządów nawiedzać czarowną krainę bez żadnego ostrzeżenia, na dziedziniec wjechał młody giermek, prowadząc za sobą drugiego konia, przez którego siodło przerzucone było ciało uśmierconego niedawno rycerza.— Wołam o pomstę, królu panie! — zakrzyknął giermek, gdy Artur wyszedł z sali wielkiej, aby sprawdzić, co też się stało.— Błagam o pomstę! Oto sir Miles, który martwo zwiesza się ze swego wierzchowca, a który był dobry i dzielny, jak przystało na rycerza tej krainy. W lesie o kilka mil stąd król Pellinor rozbił się namiotami przy gościńcu w miejscu, w którym znajduje się studnia z czystą wodą, i morduje każdego rycerza, który się tam przydarzy. Ja zaś przybywam tu, by prosić, aby mój pan został godnie pochowany, a także, by któryś z rycerzy pojechał i powetował śmierć sir zaś na dworze Artura nie starszy od niego samego giermek imieniem Gryflet, który padł teraz na kolana przed królem, błagając, aby za całą swoją dotychczasową służbę został pasowany na rycerza, wtedy bowiem będzie mógł stanąć do walki z Pellinorem.— Za młodyś jeszcze na taką walkę — odrzekł król Artur. — Nie starczy ci też do niej siły.— Niemniej błagam, panie, uczyń mnie rycerzem! — prosił żarliwie Gryflet.— Panie mój — rzekł półgłosem do Artura Merlin — wielka byłaby to szkoda, gdybyśmy stracili Gryfleta, albowiem wyrośnie na znakomitego człowieka, który będzie twoim wiernym rycerzem przez całe swe życie... Pellinor zaś to najsilniejszy obecnie człowiek z tych, którzy przywdziewają zbroję, jeśli więc skrzyżują miecze, Gryflet z pewnością Artur pokiwał głową i zwrócił się do młodego giermka:— Gryflecie — rzekł. — Uklęknij, a tak jak pragniesz, uczynię cię rycerzem. — Kiedy się to dokonało, powiedział: — A teraz, sir Gryflecie, skoroś stał się mym rycerzem, jesteś mi też coś winien.— Panie mój, otrzymasz ode mnie wszystko, czego zażądasz — odparł z zapałem Gryflet.— Przyrzeknij mi zatem na swój rycerski honor — zażądał Artur — że kiedy przy leśnej studni staniesz naprzeciw króla Pellinora, w walce z nim, konno czy też pieszo, użyjesz tylko włóczni, a nie żadnej innej broni.— To ci, panie, przyrzekam na mój rycerski honor — odrzekł Gryflet, a potem nader spiesznie dosiadł konia, chwycił podaną mu włócznię, na lewe ramię nałożył tarczę i w wielkim tumanie kurzu pomknął do studni w tam okazały namiot, przy którym stał osiodłany do jazdy koń w ogłowiu; na pobliskim drzewie wisiała wielka tarcza pomalowana w jaskrawe kolory, a opierała się o nie ogromna Gryflet tępym końcem drzewca wyrżnął w tarczę tak mocno, że ta z łomotem zwaliła się na ziemię, a wtedy z namiotu wyszedł król Pellinor — mąż rosły, mocarny i dziki jak lew.— Rycerzu! — wrzasnął. — Czemu zrzuciłeś na ziemię moją tarczę?— Bo wyzywam cię do walki, panie! — odparł Gryflet.— Lepiej tego nie rób — rzekł król Pellinor. — Widzę, że jesteś świeżo pasowanym, młodym rycerzem, który nie dorównuje mi siłą!— Mimo to, panie, wyzywam cię do walki! — powtórzył Gryflet.— No cóż, nie ja tego chciałem — rzekł król Pellinor, dopinając zbroję. — Niech więc się dzieje, co się stać musi. Czyimś jest rycerzem?— Należę do dworu króla Artura! — odkrzyknął się więc w przeciwne strony drogi, potem zawrócili wierzchowce, nastawili włócznie i ruszyli na siebie z całą mocą. Sir Gryflet trafił w sam środek tarczy króla Pellinora; broń jego rozpadła się na kawałki, ale królewska włócznia przebiła tarczę sir Gryfleta, ugodziła go głęboko w bok, a jej koniec się odłamał. Sir Gryflet zwalił się na ziemię razem ze swym Pellinor podszedł, nachylił się i uniósł zasłonę przyłbicy sir Gryfleta, który spoczywał nieruchomo w miejscu, w którym legł.— Dzielny to młodzian — powiedział Pellinor — a jeśli przeżyje, znakomity będzie z niego powiedziawszy, przełożył Gryfleta przez siodło, a niekierowany przez nikogo koń pomknął do jak poważnie ranny został sir Gryflet, Artur zawrzał gniewem, natychmiast przywdział zbroję, opuścił zasłonę przyłbicy, aby nikt nie mógł rozpoznać jego twarzy, i dzierżąc w ręku włócznię, pomknął do lasu, aby dokonać zemsty na królu drodze jednak natknął się na trzech bandytów, którzy zaatakowali Merlina i gotowi byli zatłuc go na śmierć wielkimi pałkami.— Precz, łajdaki! — krzyknął Artur, atakując ich z furią, oni zaś, widząc nacierającego na nich rycerza, czmychnęli jak niepyszni. — Ach, Merlinie — westchnął Artur — przy całej twojej mądrości i magii w kilka chwil zostałbyś zamordowany, gdybym nie przybył ci na ratunek!— Rzeczy inaczej się miały — odparł Merlin, uśmiechając się swym tajemniczym uśmiechem. — Łatwo mógłbym się sam wyratować, gdybym tylko chciał. To ty znalazłeś się na skraju śmierci, albowiem zadufany w sobie dostałbyś się w jej objęcia, gdyby nie wspomógł cię mądrość Merlina nie stała się przestrogą dla Artura, który wskoczył na konia i gnając ze wszystkich sił, dotarł do okazałego namiotu przy studni. Tam zaś czekał na niego król Pellinor, który dosiadł już swego ogromnego konia bojowego.— Rycerzu! — zakrzyknął Artur. — Czemu stanąłeś tutaj, wyzywając do walki i powalając każdego rycerza, który się przydarzy?— Takie są moje obyczaje — odrzekł surowo Pellinor. — A gdyby ktoś chciał je odmienić, niechaj spróbuje — na swoją własną zgubę!— Ja chcę je odmienić! — zawołał Artur.— Ja zaś będę ich bronił — odparł spokojnie się, a zawróciwszy, ruszyli na siebie galopem, po czym zderzyli się z taką mocą, iż obie włócznie — każda trafiwszy w środek tarczy przeciwnika — rozleciały się w drzazgi. Wtedy Artur dobył miecza, ale Pellinor rzekł:— Nie, raz jeszcze natrzyjmy na siebie włóczniami.— I ja bym tak uczynił — odparł Artur — gdybym tylko miał jeszcze jakąś!— Ja mam ich mnóstwo — odparł Pellinor i krzyknął na giermka, aby z namiotu przyniósł dwie następne więc jeszcze starli się dwaj królowie i raz jeszcze ich włócznie rozpadły się w drzazgi, chociaż żaden nie spadł z konia. Gdy zaś spróbowali trzeci raz, znowu połamała się włócznia Artura, król Pellinor jednak tak ugodził w środek tarczy przeciwnika, że i jego, i konia obalił na szybko się zerwał na równe nogi, dobył miecza i zaczął wyzywać Pellinora, który słysząc to, zeskoczył z konia i wyciągnął z pochwy swój miecz. Walczyli zażarcie, wymienili wiele ciosów, cięli od góry, od dołu i na odlew, odłupywali kawałki swoich tarczy i zbroi, a doznali przy tym tylu ran, iż zdeptana trawa przed namiotem poczerwieniała od krwi. Odpoczęli chwilę, a potem raz jeszcze na siebie natarli, tym razem jednak miecze zderzyły się z taką mocą, iż broń Artura pękła na dwoje, zostawiając mu w dłoni tylko bezużyteczną rękojeść.— Ha, ha, ha! — zaśmiał się król Pellinor. — Mam cię teraz w swojej mocy i tylko od mojej woli zależy, czy cię oszczędzę, czy zabiję! I uśmiercę cię tutaj bez wahania, chyba że padniesz na kolana i poddasz mi się, przyznając, iż marnym jesteś wstyd i furię, Artur odkrzyknął:— Owszem, są dwie drogi, ale dla mnie nie ma tu wyboru! Śmierć trzeba powitać, gdy nadejdzie jej pora, ale poddawać się...? Nie, przenigdy!To powiedziawszy, dał nura pod mieczem Pellinora, chwycił go wpół i potoczył się z nim na ziemię. Przez jakiś czas się zmagali, niemniej Pellinor był o wiele silniejszy, aż wreszcie zerwał Arturowi hełm i uniósł miecz, aby pozbawić go także znienacka pojawił się Merlin i chwycił Pellinora za bark.— Królu — powiedział — wstrzymaj swą rękę, niechaj ten cios nie padnie. Jeśli bowiem uczynisz inaczej, zginą wszelkie nadzieje Logresu, ty zaś skażesz krainę Brytanii na taką ruinę i takie spustoszenie, jakich jeszcze nigdy nie zaznała.— A któż to taki? — spytał Pellinor.— Oto jest król Artur! — oznajmił chwilę Pellinor czuł pokusę, aby zadać cios, gdyż lękał się, że jeśli Artur pozostanie przy życiu, nigdy nie wybaczy mu tego, co uczynił. Merlin jednak uśmiechnął się łagodnie i położył rękę na głowie Pellinora. Natychmiast uleciały gniew i trwoga, sam zaś król spoczął pod drzewem obok studni z żywą wodą i zapadł w głęboki Artur był poważnie ranny, Merlin pomógł mu więc dosiąść konia i poprowadził w głąb lasu.— Biada, i cóż takiego uczyniłeś, Merlinie?! — spytał Artur, w mig bowiem opuściły go pycha i upór, które omal nie przywiodły go do śmierci. — Dzięki swej magii zabiłeś tego dzielnego rycerza, a ja wolałbym już stracić me królestwo, niż pozwolić, aby życie postradał ktoś równie mężny i mocarny.— Nie trap się — odrzekł Merlin — gdyż wszystko to dzieje się z woli Bożej i na chwałę Logresu. Dalej mu do śmierci niż tobie, jako że ty odniosłeś srogą ranę, a on tylko głęboko śpi... Powiedziałem ci przecież, jaki mocarny to wojownik. To król Pellinor, który, gdy nadejdzie chwila, odda ci wielką przysługę, a jego synowie, sir Tor i sir Lamorak, będą należeć do najdzielniejszych twoich poprowadził Merlin Artura do pustelni, gdzie żył dobrotliwy starzec. Był on zręcznym guślarzem, potrafiącym leczyć rany. Trzech dni starczyło, by Artur, całkowicie niemal wyzdrowiawszy, mógł się podnieść i walczyć równie mężnie jak dotąd.— Biada mi! — rzekł Artur, gdy jechali przez las. — Nie mam teraz miecza.— Nie trap się — odparł Merlin. — Miecz, który utraciłeś, nie miał żadnej cnoty; wypełnił już wyznaczony mu cel. Nieopodal jednak czeka na ciebie prawdziwie twój miecz. Powstał w Avalonie za sprawą magicznej mocy i uczyniony został tylko dla ciebie, a ty będziesz musiał zwrócić go tutaj, zanim sam udasz się do Avalonu. Nazywa się Excalibur i nikt nie jest w stanie oprzeć się jego ciosom; to dzięki niemu zapewnisz Logresowi wolność i pokój. Nastaje oto godzina, gdy Excalibur ma spocząć w twojej dłoni; odtąd będziesz chwytać za jego rękojeść z pokorą, aby go wyciągać tylko w słusznej głębiej zanurzali się w las, niedługo też potrwało, a po obu stronach wyrosły wzgórza, aż wreszcie jechali wąską doliną, wijącą się pośród mrocznych szczytów. Na koniec dotarli do ciasnego przesmyku w skałach, a za nim zobaczył Artur osobliwe jezioro, zalegające w górskiej misie. Wokół niego wznosiły się szczyty mroczne i samotne, ale woda była z najczystszego, najbardziej przejrzystego lazuru, brzegi zaś gęsto porastały zielona trawa i kwiaty. Po drugiej stronie widniała grań niewielkiego wzniesienia, za którym góry ustępowały miejsca ogromnej równinie; ta sięgała aż do wielkiej wody, na wpół skrytej w mgłach i obsypanej licznymi wyspami.— Oto i Jezioro Czarownego Pałacu — oznajmił Merlin — poza którym wznosi się grań oddzielająca równinę Camlann, gdzie stoczona będzie ostatnia bitwa, ty zaś padniesz pod ciosem Rycerza Zła. Dalej zaś jeszcze znajduje się Avalon, skryty w mgłach i tajemnych wodach... Zejdź teraz i rozmów się z Panią Jeziora, podczas gdy ja poczekam tu na wierzchowca z Merlinem, Artur zszedł po stromym stoku na brzeg magicznego jeziora. Zatrzymawszy się na jego skraju, spojrzał ponad spokojną lazurową wodą. Wtem pośrodku jeziora dostrzegł ramię odziane w lśniący srebrogłów, a dłoń, która wznosiła się nad powierzchnię, dzierżyła cudowny miecz ze złotą, wysadzaną klejnotami rękojeścią i tak samo zdobionymi pochwą oraz pasem. Przepiękna niewiasta odziana w błękitny jedwab, z włosami zwieńczonymi złotym wieńcem, stąpała po wodzie. Podeszła tak blisko, aż stanęła tuż przed nim.— Jestem Panią Jeziora — rzekła. — Przyszłam, aby powiedzieć, że twój miecz, Excalibur, oczekuje tam na ciebie. Czy chcesz go wziąć i nosić u swego pasa?— Pani — odrzekł Artur — to zaiste moje najgorętsze pragnienie.— Przez cały ten czas pełniłam przy nim straż — oznajmiła Pani Jeziora. — Jeśli w odpowiedniej chwili dasz mi dar, o który poproszę, miecz już teraz będzie twój.— Z głębi serca przyrzekam — odparł Artur — dać ci wszystko, czegokolwiek zażądasz.— Wejdź zatem do tej łodzi — poleciła Pani zobaczył przed sobą kołyszącą się na wodzie łódkę i wstąpił do niej. Pani Jeziora została na brzegu, a łódka sunęła po powierzchni, jakby ciągnęły ją za dziób niewidzialne ręce, aż wreszcie Artur dotarł do ramienia odzianego w srebrogłów. Nachylił się, ujął miecz i pochwę, ale ramię i dłoń, która trzymała oręż, natychmiast bezgłośnie zniknęły pod błękitną powierzchnią wróciła do brzegu, gdzie stała Pani Jeziora, która teraz nagle znikła. Artur przycumował łódkę do sterczącego z wody korzenia drzewa i radośnie zaczął wspinać się po stoku, jednocześnie przypinając do boku oczekiwał go z końmi i razem ruszyli przez las, jadąc krętymi ścieżkami, aż dotarli do rzeki, która leżała między nimi a Caerleonem. Przed sobą zobaczyli prostą, utwardzoną drogę, która prowadziła do miasta.— Za chwilę nadjedzie ku nam król Pellinor — zapowiedział Merlin. — Zaprzestał walki z podróżującymi przez las, albowiem zoczył Umykającą Bestię, za którą będzie musiał teraz podążać przez wiele lat.— Skoro tak, to raz jeszcze się z nim zetrę! — krzyknął Artur. — Teraz, gdy mam tak znakomity miecz, być może go pokonam i zabiję!Merlin jednak pokręcił głową.— Pozwól mu przejechać, gdyż tak ci radzę. To dzielny i mocarny rycerz. Niebawem odda ci wielką przysługę, on zaś sam i jego synowie będą należeć do najdzielniejszych na twoim dworze.— Postąpię tak, jak mi radzisz — odrzekł Artur, ale zerknąwszy na miecz, westchnął.— A co ci się bardziej podoba: miecz czy pochwa? — spytał Merlin.— Miecz! — zawołał Artur.— To bardzoś nieroztropny — zauważył poważnie Merlin. — Pochwa warta jest dziesięciu takich mieczów, dopóki bowiem masz przy sobie tę magiczną pochwę, nawet przy najpoważniejszych ranach stracisz bardzo niewiele krwi. Szanuj ją i dbaj o nią, gdy nie będzie mnie już przy tobie, jako że pewna nikczemna dama, która jest blisko z tobą spokrewniona, będzie się starała ukraść zarówno miecz, jak i tak jechali przed siebie, a już za moment spotkali króla Pellinora, który ich minął, jakby zupełnie nie zauważając.— Nie dziwne to — rzekł Artur — że nawet do nas nie przemówił?— Nie widział cię — odparł Merlin — gdyż był pod wpływem mojej magii. Gdybyś jednak wiedziony pychą chciał na niego napaść, zobaczyłby cię aż za potrwało, a dotarli do Caerleonu, którego rycerze radośnie powitali Artura. Kiedy zaś usłyszeli o jego przygodach, byli zdumieni, iż mógł samotnie wystawić się na takie niebezpieczeństwo. Wszyscy jednak — także najszlachetniejsi spośród nich — radowali się, iż mają króla, który w potrzebie gotów był zaryzykować życie jak zwykły rycerz. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

Król Artur (znany też jako Artur Pendragon) — brat Morgany Le Fay oraz jeden z antagonistów Czarodziei. Został ożywiony przez Mroczny Zakon jako Zielony Rycerz, by przywrócić równowagę na świecie. Wygląd[] Człowiek[] Król jest dobrze zbudowanym mężczyzną. Ma blond włosy i brodę oraz niebieskie oczy. Artur nosi białą zbroję, zdobioną złotymi liniami. Pod zbroją, prawdopodobnie, ma szarą kolczugę. Na głowie nosi złotą koronę z małym, niebieskim diamentem symbolizującym jego pozycję w Camelocie. Zielony Rycerz[] Po przemianie w Zielonego Rycerza, Artur zmienia się nie do poznania. Skóra mężczyzny zmienia kolor na czarny, a oczy - na żółty. Jego zbroja staje się ciemnozielona, a zamiast korony ma hełm. Ekskalibur również się zmienia - zmienia kolor na taki sam jak zbroja króla. Nieumarły[] Jako istota nieumarła, skóra Artura przybiera lekko szary kolor. Jego zbroja wygląda tak samo jak gdy był Zielonym Rycerzem, z tym wyjątkiem, że mężczyzna nie posiada już hełmu. Relacje[] Miłosne zainteresowania[] Królowa Guinevre[] Gwen była miłością życia Artura. Młodzi zostali zaręczenie jeszcze w wieku dziecięcym. Dobrze się dogadywali i spędzali ze sobą wiele czasu. Mimo wszystko, mężczyzna nie podzielał uwielbienia Gwen do magicznych stworzeń i za wszelką cenę starał się ją przed nimi bronić. Po śmierci królewny, Artur był zrozpaczony. Postanowił pozbyć się z królestwa wszystkich magicznych stworzeń. Rodzina[] Morgana[] Jako dzieci, Artur i Morgana byli bardzo zżyci. Po tym, jak Morgana pokazała bratu, że ma talent do magii, ich relacja uległa spięciu. Artur rozmawiający ze swoją siostrą, Morganą Po śmierci ukochanej, Artur jeszcze bardziej znienawidził magii. Odmienny punkt widzenia rodzeństwa, prowadził do kłótni między nimi. Król obwiniał nawet siostrę o śmierć Guinevre. Król kazał Morganie pomóc mu z zniszczeniu wszelkich magicznych istot. Gdy ta odmówiła, powiedział, że jest ona zdrajczynią. Doszło do walki między rodzeństwem, w którym Artur odciął siostrze lewą rękę. Był jednak przerażony, gdy zobaczył, jak ciało Morgany spada do wody. Król Artur, podobnie jak Morgana, został wskrzeszony przez Mroczny Zakon. Powiedział również, że uwolnił ją z Krainy cieni, by pozbyć się Merlina i Łowców Trolli. Morgana, jako jedyna, żałuje kim stał się jej brat i stara się mu pomóc. W ostatniej bitwie, Morgana poświęciła się, by go powstrzymać przed zawładnięciem światem. Przyjaciele[] Lancelot[] Lencelot był najbardziej zaufanym rycerzem oraz przyjacielem króla. Mężczyźni spędzali ze dobą dużo czasu. Galahad[] Galahad był jednym z rycerzy króla Artura. Mężczyźni mieli ze sobą dobrą relację. Mroczny Zakon[] Król Artur został wskrzeszony przez członków Mrocznego Zakonu. W tamtej chwili stali się sprzymierzeńcami. Wrogowie[] Merlin[] W przeszłości, Merlin był mentorem Artura. To właśnie jego radom, Camelot był tak wspaniałym miejscem. Jednak kiedy okazało się, że Merlin jest czarodziejem, król natychmiast zmienił swój punkt widzenia na niego. Zaczął go uważać za wroga. Kiedy król Artur został wskrzeszony przez Mroczny Zakon, automatycznie stał się wrogiem Merlina. Mężczyźni walczyli ze sobą, a w ostatecznej bitwie, Artur zabił czarodzieja. Douxie Casperan[] Król Artur z początku nie zwracał zbytnio uwagi na Douxiego. Po śmierci Morgany, Artur był zrozpaczony. Douxie pocieszył go i mu pomógł. Kiedy Artur stał się Zielonym Rycerzem, Douxie natychmiastowo stał się jego wrogiem. Młody czarodziej był zaskoczony i przerażony, że jego władca przeszedł na stronę Mrocznego Zakonu. Jim Lake, Jr.[] Do spotkania króla Artura i Jima doszło w Camelocie. Mężczyzna prawie doprowadził do zamienienia chłopca w kamień za pomocą światła słonecznego. Po krótkiej rozmowie, kazał wtrącić go do lochu. Gdy Claire i Douxie doprowadzili do ucieczki magicznych istot z więzienia, król kazał ich gonić. Mężczyzna próbował nawet własnoręcznie zabić Jima, lecz powstrzymała go Morgana. Ostatecznie jednak król i Jim doszli do zgody. Lake pomógł nawet Arturowi w walce z Gunmarem. Wieki później, król Artur znów dostrzegł w Jimie wroga. Jako Zielony Rycerz, wbił mu w pierś kawałek onyksu sprawiając tym samym, że chłopiec opadał z sił. Kiedy Lake stał się pół-trollem, przezywał go bestią. Claire Nuñez[] Mimo ze król Artur i Claire nie spędzali ze sobą za wiele czasu, przez przemianą mężczyzny w Zielonego Rycerza, nie byli wrogami. Niestety później, stali się przeciwnikami. Steve Palchuk[] Król Artur, z początku, nie uważał Steve'a za swojego wroga. Mianował go nawet giermkiem rycerza Lancelota. Po staniu się Zielonym Rycerzem, automatycznie mężczyźni stali się wrogami. Nari[] Już jako dziecko, Artur żywił mieszane uczucia do Nari. Nie lubił jej, ponieważ ta była magicznym stworzeniem. W Czarodziejach, król pragnął tylko i wyłącznie śmierci Nari. Własności[] Ekskalibur (dawniej) — miecz jest najcenniejszą bronią króla Artura. Mężczyzna wielokrotnie walczył nim na bitwach. Kiedy Artur stał się Zielonym Rycerzem, jego miecz zmienił się w Onyksowe Ostrze. Onyksowe Ostrze — po tym jak król zamienił się w Zielonego Rycerza, jego miecz przemienił się w Onyksowe Ostrze. Broń ma ogromną moc - nawet małe draśniecie, może spowodować śmierć. Zbroja — król posiada swoją własną zbroję. Zbroja Zielonego Rycerza — po przemianie w Zielonego Rycerza, zbroja mężczyzny zmieniła kolor na ciemnozielony. Moce i umiejętności[] Moce[] Siła — siłą króla, zarówno w jego zwykłej postaci jak i w postaci Zielonego Rycerza, była większa od tej przeciętnego człowieka. Wytrzymałość — król Artur był wytrzymalszy od zwykłego człowieka. Zabić mężczyznę potrafiła tylko ogromna ilość gruzu. Anty-magia — po odrodzeniu jako Zielony Rycerz, król posługiwał się anty-magią. Merlin określił pojawienie się jego mrocznych mocy, jako zwiastun czegoś strasznego. Anty-magiczne pociski — Artur był w stanie wystrzelić ze swojego miecza anty-magiczne pociski. Telekineza — mężczyzna potrafił przesuwać przedmioty za pomocą myśli. Teleportacja — Artur potrafił teleportować się w różne miejsca, również między wymiarami. Przywoływanie — mężczyzna potrafił przywołać magiczne stworzenia. Jedne z takich istot zasłał w Czarodziejach na Arkadię. Odporność na magię — jako Zielony Rycerz, był odporny na wiele magicznych ataków. Długowieczność — po przemienieniu się w Zielonego Rycerza, Artur stał się Długowieczny. Mógł jednak zostać zabity w walce. Umiejętności[] Przywódca — jako król, Artur jest dobrym przywódcą. Jest też uważany za najpotężniejszego króla swoich czasów. Szermierz — mężczyzna jest bardzo dobrym szermierzem. Król był w stanie walczyć z Gunmarem, Merlinem, a nawet Jimem. Słabości[] Śmiertelność (dawniej) — jako człowiek, król Artur mógł zostać zraniony lub zabity podczas w walce. Paranoja — Artur od dzieciństwa nienawidził magicznych stworzeń. W pewnym momencie wpadł w paranoję i postanowił, że w jego kraju nie będzie żyć żadna z tych istot.

Kup teraz Gra Avalon Rycerze Króla Artura na Allegro.pl za 59,90 zł - 13797395245 Piława Górna. Allegro.pl - Najwięcej ofert, opinii i sklepów w jednym miejscu. Radość zakupów i 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji. Kup Teraz na Allegro.pl! << wstecz Stronę, którą tu widzicie, potraktowałem, jako swego rodzaju eksperyment. Żeby oglądać ją w idealnej postaci będzie potrzebny Netscape Navigator lub Microsoft Explorer w wersji +. We właściwościach Netscape'a musi być (co ciekawe) włączona obsługa Java Script. Linki w kolorze złotym, odnoszą się do postaci, zielonym do miejsc, a w niebieskim do przedmiotów i czynności. Myślę, że taki podział ułatwi nawigację. Lista w miarę możliwości będzie rozwijana, oczekuję propozycji. - 193 hasła Aarlardin Rycerz mający sporą wiedzę magiczną. Poślubił cioteczną wnuczkę Artura, Guigenor Ablamor z Bagien Rycerz, który posiadał był białego charta, zabitego przez Gawaina i Gaherisa. W odwecie Ablamor zabił ich psy gończe. Stało się to przyczynkiem do walki, Gawain miał już Ablamora na ostrzu miecza, gdy jego dama rzuciła sie pomiędzy nich i Gawain przebił ją zamiast Ablamora. Przerażony tym Gawain zaniechał dalszej walki. Accalon z Galii (Askalon) rycerz i kochanek Morgan (wróżki Morgany), z którą uknuł intrygę przeciwko Arturowi: ukradł miecz Ekskalibur, a ten czynił właściciela odpornym na rany. Merlin dopomógł Arturowi w walce przeciw Askalonowi i został on pokonany. NOWA WERJA: Askalon wybrał się na łowy z Arturem, gdy zmierzchało znaleźli schronienie w ruinach starego zamku gdzie zanocowali. Ku swemu zdziwieniu Askalon obudził się na polu, a tajemnicza dama wręczyła mu miecz, mówiąc, że to Ekskalibur i powiedziała, że musi go użyć w walce. Jego przeciwnikiem okazał się być Artur. Żaden z nich niw rozpoznał drugiego. Artur miał w rękach fałszywy Ekskalibur, na początku wyglądało na to, że Artur przegra, ale pojawiła się Pani z Jeziora sprawiając, że Ekskalibur wypadł z dłoni Askalona i upadł na ziemię. Artur podniósł go i pokonał przeciwnika. Kiedy król dowiedział się, że cała sprawa została zaaranżowana przez Morgan, obiecał, że Askalon nie zostanie ukarany. Jednak rany jakie otrzymał były tak ciężkie, że wkrótce zmarł. Acheflour W Parsifalu była siostrą Artura i matką Percevala. Myśląc, że jej syn został zabity, oszalała i błąkała się po lasach. Perceval ją odnalazł. Wyzdrowiała i zamieszkała z nim i z Lufamourem Addanz Potomek Percevala. Aglovale syn króla Pellinore'a. Zginął przypadkowo z ręki Lancelota, gdy ten ratował Guinevere ze stosu. Agravaine rycerz Okrągłego Stołu i brat Gawaina, Gaherisa i Garetha, synów króla Lota z Orkney i Morgause. Poślubił Laurel, siostrzenicę Lionorsa. Jego jedyna wielka chwila to intryga z Mordredem w celu zdemaskowania cudzołóstwa Ginevere i Lancelota, z którego ręki zginął, gdy próbował przyłapać królową w sypialni na gorącym uczynku. Agretes w Grand Saint Greal, trzynastowiecznym arturiańskim romansie, Agretes jest nazywany królem Camelot na długo przed Arturem. Będąc poganinem, prześladował Josephusa, syna Józefa z Arymatei, strażnika Graala, za co został ukarany szaleństwem i śmiercią. Aguigrenons dowódca króla Clamadeksa, okrutnego monarchy, który wciągnął w pułapkę wielu rycerzy Graala. Perceval pokonał go, broniąc dziewicy Blanchfleur, i w końcu wysłał obu na dwór Artura. Ailleann W starym irlandzkim romansie, Visit of the Grey Ham, kobieta z Zaświatów potrafiąca zamieniać sie w jelenia. Zaprowadziła Artura i jego rycerzy do Zaświatów, żeniąc wielu z nich, sama poślubiła Artura. Pochodziła podobno od króla Islandii Ioruaidh'a Alain le Gros ojciec Percevala. W jednej z opowieści nakarmił rzesze jedną rybą i od tego czasu znany był jako Król Rybak. Wzniósł zamek Corbenic, gdzie przechowywano Insygnia Graala. Albanact Kapitan gwardii arturiańskiej w operze Drydena Król Artur. Jego imię pochodzi prawdopodobnie od Albanacta, syna Brutusa wzmiankowanego przez Geoffreya z Monmouth, od którego pochodzi nazwa Albania, czyli Szkocja. Albion Pierwotny archetyp celtyckiego świata. Albion u swych źródeł ma chaos, oryginalny wzór według którego powstało wszystko, co wyłoniło się z niebytu. Albion jest ziemskim odwzorowaniem Zaświatów. Nie ma realnych korzeni, chociaż starożytni Brytowie zwali swój kraj Albionem. Alcardo Giermek, brat Izoldy i towarzysz Tristana znany później jako Lantris. Zginął próbując uwolnić siostrę z rąk Marka. Aleine bratanica Gawaina. Wysyła Percevalowi czerwoną zbroję i namawia do udziału w turnieju na dworze Artura, przed czym się wcześniej wzbraniał. W przebraniu tym pokonał wszystkich i zdobył miejsce przy Okrągłym Stole. Alfasem król Terre Foraine i jeden z Okaleczonych Królów. Po otrzymaniu chrztu z rąk Alaina le Gros usiłował spojrzeć do wnętrza Graala i został powalony za zuchwałość. Będzie uzdrowiony, gdy zostanie odnaleziony Graal. Alice la Beale Pilgrim córka Ansirusa Pielgrzyma, jedna z wielu kuzynek Lancelota. Dopomogła Alisandrowi le Orphelin w ucieczce z zamku Morgan i póżniej go poślubiła. Zawsze miała zakryte oblicze, co sugerowało, że jej piękno przewyższa urodę zwykłych śmiertelniczek. Alisander zakochał się w niej, gdy odsłoniła twarz. Alisander le Orphelin rycerz, który wyruszył pomścić śmierć swego ojca, zabitego przez króla Marka z Kornwalii, i po drodze przeżył wiele przygód. Morgan zauważyła go podczas turnieju i wyleczyła z ran, by mógł zostać jej kochankiem. Alisander odrzucił ją jednak i poślubił Alice la Beale Pilgrim. Nigdy nie dotarł do Camelot. Zaliczano go do rycerzy króla Marka. Amangons okrutny i chciwy władca; żył wprawdzie przed Arturem, ale jego postępki miały spory wpływ na późniejsze poszukiwanie Graala. Razem ze swymi ludźmi zgwałcił dziewice przy studni i ukradł im złote kielichy. W czasach arturiańskich potomkowie dziewic i rycerzy żyli zaszyci głęboko w lasach. Za tą opowieścią kryje się potężny mit o kobietach z Zaświatów, które reprezentują Zwierzchność królestwa i strzegą Insygniów Brytanii; odebranie im opieki nad krajem zamieniło go w ziemię jałową. Jedynie odnalezienie Graala może uzdrowić krainę. Ambrosius król Brytanii, brat Uthera Pendragona. Pozbawiony tronu przez Wortigerna, lata chłopięce spędził za granicą, skąd powrócił z Utherem i odzyskał królestwo. Dane historyczne świadczą, że przewodził walkom z Sasami i położył fundament pod przyszłe dzieło Artura. Nazywany "Ostatnim Rzymianinem". Aminadap jeden spośród Królów Graala, wspominany w Quest del Saint Graal. Amr, Anir jeden z synów Artura, o którym wiadomo tylko, że zginął z ręki własnego ojca. Jego grób, Licat Amir, znajdował się w Walii i mówiono, że każdej nocy zmieniał długość. Andred kuzyn Tristana, spiskował, by pozbawić go życia lub okryć niesławą; wiecznie szpiegował spotkania Tristana z Izoldą i donosił o nich królowi Markowi. Niektóre wersje przypisują mu zamordowanie Tristana; sam został zabity przez Ballangere'a le Beuse wraz ze wszystkimi, którzy zawiązali spisek przeciwko Tristanowi. Anfortas Król Graala w Parsifalu Wolframa von Eschenbacha oraz operze Wagnera pod tym samym tytułem. Angharad (Angharad Złotoręka) ukochana Peredura (zob. Perceval) w walijskim romansie o Graalu. Jej pełne imię brzmiało Angharad Law Eurawc, czyli Angharad Złotoręka. Peredur przysiągł nie pokochać innej ani nie spojrzeć na żadnego innego człowieka, póki nie odwzajemni jego uczucia. Była być może znacznie starszym bóstwem celtyckim, które, jak wiele jej podobnych, utraciło znaczenie, a jej rola została ograniczona do pośledniego miejsca w arturiańskich romansach. Anglides matka Alisandra le Orphelin'a. Po tym jak jej mąż został zbity przez króla Marka, w tajemnicy wychowywała syna. Angwish, Angwisance król Irlandii i ojciec Izoldy z Irlandii. Wydaje się, że walczył po stronie zbuntowanych królów przeciw Arturowi i na początku Arturowych rządów, a później został towarzyszem Okrągłego Stołu. Król Marek z Kornwalii był jego wasalem. Tristan, chcąc się temu sprzeciwić, przybył doń i przy tej okazji zabił królewskiego brata Morholta; wtedy właśnie po raz pierwszy ujrzał Izoldę. Anna według Geoffreya z Monmouth, siostra Artura. Istnieją dwie wersje, jeżeli chodzi o to kogo poślubiła, Geoffrey wzmiankuje zarówno Lota z Ornkey jak i króla Budica z Bretanii. Być może jest uosobieniem celtyckiej bogini Anu. Annowre czarownica z Niebezpiecznego Lasu, zakochana w Arturze. Udało jej się zwabić go do swej siedziby, ale gdy ją odtrącił, zapragnęła jego śmierci i namawiała wielu rycerzy, by go zgładzili. Usłyszawszy o tym, Nimue sprowadziła do miejsca uwięzienia Artura Tristana; przybył w porę, by zgładzić dwóch rycerzy, którzy pobili króla. Artur osobiście zabił Annowre, gdy usiłowała skraść Ekskalibur. Historia ta jest może odmianą opowieści o spisku Morgan, usiłującej wciągnąć Artura w zasadzkę przy pomocy kochanka Accalona z Galii. Annwfn Walijskie zaświaty. Stary walijski poemat Preiddeu Annwfn opowiada jak to Artur wyprawił się tam z drużyna w celu zdobycia magicznego kotła; narratorem w poemacie jest Taliesin, jako jeden z uczestników wyprawy. Wypłynęli statkiem Prydwen, po długiej podróży dopłynęli do fortu albo miasta posiadającego wiele różnych miast (Caer Rigor, Caer Siddi, itp.). Powróciło stamtąd tylko siedmiu rycerzy. Bardzo podobną opowieścią jest Culhwch, opowiadającą o podróży Artura do Irlandii (Szmaragdowa wyspa była substytutem zaświatów). Argante elfia królowa Avalonu, do której Artur udał się po swej ostatniej bitwie. Wysnuwane sa przypuszczenia, że była formą brytyjskiej bogini Arianhrod. Aries pastuch, domniemany ojciec Tora. Gdy chłopiec poprosił, aby mógł zostać rycerzem, Aries przyprowadził go na dwór Artura. Merlin wyjawił wówczas, że w rzeczywistości Tor jest synem króla Pellinore'a. Z czasem stał się znakomitym rycerzem Okrągłego stołu. Aries to w całej arturiańskiej sadze bodaj jedyna postać wywodząca się z pospólstwa. Arnive Według jednej z wersji matka Artura, uratowana przez Gawaina z łap Klingsora. Aron Jeden z 25 królów z arturiańskiego dworu. Arondight miecz Lancelota Artur syn Igerny i Uthera Pendragona. Na prośbę Merlina wychowywał go Ector z Dzikiego Lasu. Został królem Brytanii po wyjęciu miecza z kamienia. Stworzył Okrągły Stół, poślubił Guinevere i przystąpił do wprowadzania w kraju porządku i prawa. Przez następne lata jego rycerze przemierzali królestwo wzdłuż i wszerz, naprawiając wyrządzone krzywdy i pomagając potrzebującym. Pojawienie się w Camelot Graala doprowadziło do wielkiej wyprawy, w której wzięli udział wszyscy rycerze Okrągłego Stołu, choć tylko trzem się powiodło. Później rządy Artura zaczęły się chylić ku upadkowi. Przybycie jego nieślubnego syna Mordreda i ciągnący się romans Guinevere z najwspanialszym z rycerzy, Lancelotem, położyły kres Okrągłemu Stołowi. W końcu Artur zmierzył się z Mordredem opodal Camlan i w bitwie odniósł rany zagrażające życiu. Trzy tajemnicze królowe, przybyłe w czarnej łodzi, zabrały go do Avalon, by tam wyzdrowiał i wyczekiwał dnia swego powrotu. Ten ostateczny kształt mitu o Arturze zawiera się w większości wcześniejszego, zachowanego materiału. Można w nim znaleźć ślady rzymsko-brytańskiego wojskowego dowódcy, plemiennego wodza z "ciemnych wieków" oraz średniowiecznego pomazańca. Przejął po Branie Błogosławionym rolę strażnika królestwa Brytanii, którego można wezwać w razie potrzeby. Według legendy został pochowany w Opactwie Glastonbury, skąd ekshumowano jego szczątki za panowania Henryka II. W tradycji i ludowych wierzeniach cieszy sie niegasnąca sławą. Śpi ponoć w jednej z rozlicznych podziemnych jaskiń, jak np. ta w Alderly Edge w Cheshire, w zamku Richmond w hrabstwie York czy w Sewingsshield niedaleko Wału Hadriana. We wcześniejszych podaniach pojawia się jako główny bohater przygód; w wersjach późniejszych rycerze stopniowo zastępują swego króla, w jego imieniu działają. Opowieści o Arturze określa się ogólnie mianem "materii Brytanii"; stanowią one jądro mitologii kraju. Assysla W Breta Sogur (skandynawskiej wersji dzieł Geoffreya z Monmouth) wyspa na której umarł Artur. Avallach, Afallach ojciec Modron. Władca zaświatowego królestwa Avalon Avalon królestwo w Zaświatach lub Wyspa Jabłek, gdzie uniesiono Artura, by Morgan mogła go wyleczyć z ran. Avenable pojawia się w legendach o Merlinie jako młoda dziewczyna przebrana za giermka, która pod imieniem Grisandole została seneszelem cesarza. Pewnego razu cesarz miał sen, w którym ujrzał maciorę z koroną na głowie. Powiedziano mu, że tylko dziki mąż zamieszkujący w pobliskim lesie może wyłożyć znaczenie snu. Grisandole odszukała dzikiego męża, który przybierał postać jelenia - był nim Merlin. Wyjaśnił, że maciora to cesarzowa, a jej dwunastu giermków to urodziwi młodzieńcy. Od razu spalono ją na stosie, Grisandole zaś, wyjawiwszy swą płeć, poślubiła cesarza! Balan brat Balina. Przebrani w pożyczone zbroje, bracia niechcący zabili się nawzajem. Balin brat Balana, czasami zwany "la Sauvage" ("dziki"). Został uwięziony za zabicie kuzyna Artura. Po wyjściu na wolność wyruszył na poszukiwanie przygód. Goszcząc na zamku króla Pellesa, uśmiercił jego brata, złego rycerza Garlona. Gdy rozgniewany król gonił za nim po zamku, Balin niechcący przebił mu oba uda włócznią należącą do Insygniów. Czyn ten nazwano Bolesnym Ciosem i mówiono, że obrócił kraj w ziemię jałową. (Zob. Okaleczeni Królowie). Barinthus zwany "Żeglarzem", był przewodnikiem Merlina i Taliesina podczas ich podróży z rannym Arturem ku wyspie w Zaświatach. Jest typowym przewoźnikiem umarłych i być może wywodzi się z mythosu Manannana. Pod postacią św. Barrinda ma powiązania ze św. Brendanem i jego wyprawą do Raju Błogosławionych. (Zob. Wyspy Szczęśliwe). Baudwin z Bretanii jeden z najwybitniejszych rycerzy Okrągłego Stołu w schyłkowym okresie. Przeżył ostatnią bitwę pod Camlan i został pustelnikiem. Znany był też ze swych umiejętności lekarskich. Beaumains zob Gareth z Orkney. Bedwyr, Bedivere jedna z postaci najwcześniej związanych z Arturem. Być może pełnił kiedyś funkcję podobną do roli Lancelota, który zastąpił go w późniejszych romansach, gdzie Bedwyr z kolei wspominany jest głównie jako rycerz, któremu Artur powierzył zwrócenie Ekskalibura jezioru. Był sługą Artura. Bellieus pechowy rycerz z wczesnych przygód Lancelota. Lancelot wszedł do namiotu, gdzie spała dama Bellieusa, i położył się obok niej. Nagle wrócił Bellieus i ujrzawszy Lancelota, wyzwał go na pojedynek, co oczywiście nieomal skończyło się dlań fatalnie. Przeżył jednak, a później został rycerzem Okrągłego Stołu. Bercelak, Bertilak zob. Zielony Rycerz. Blaise tajemnicza postać związana z Merlinem, nazywana jego nauczycielem. Osiadł w Northumberland, gdzie często odwiedzał go Merlin, którego wyczyny i wróżby spisywał. Blanchfleur tym imieniem nazywano czasem siostrę Percevala. Oddała życie, lecząc trędowatą, a jej ciało towarzyszyło rycerzom poszukiwaczom Graala do Sarras. (Zob. Dindrane). Bolesny Cios cios, który Balin przypadkowo zadał Królowi Graala Pellesowi i który zamienił krainę w ziemię jałową. Bors de Granis syn króla Bana z Benoic. Kuzyn Lancelota i jeden z najznamienitszych rycerzy Okrągłego Stołu. On, Perceval i Galahad to jedyni rycerze poszukiwacze Graala, którym się powiodło. Brangaine służąca Izoldy z Irlandii; pomogła swej pani oszukać króla Marka, w noc poślubną zajmując jej miejsce w łożu. Ona też (w niektórych wersjach) podała Tristanowi i Izoldzie napój miłosny, przeznaczony dla Izoldy i Marka. Połączył on kochanków na zawsze. Brastias choć początkowo był rycerzem w służbie Gorloisa z Kornwalii, poparł Merlina, gdy Uther chciał przybrać postać jego pana, by móc spać z Igraine. Po objęciu przez Artura tronu Brestias był jednym z jego pierwszych i najzdolniejszych przywódców i został Strażnikiem Północy. Breuse sans Pitie rycerz, który w arturiańskim świecie stał się synonimem najnikczemniejszego łotra. Porwał i zabił wielu rycerzy Artura, a wielu innym dał się mocno we znaki. Nigdy go chyba nie schwytano i nie ukarano za zbrodnie - rzecz niezwykła w arturiańskich sagach - po prostu w rozmaitych wzmiankujących o nim tekstach powoli znika ze sceny. Brisen W Le Morte d'Arthur Malory'ego określa się ją jako "jedną z największych czarodziejek, jakie żyły w owych czasach". Doprowadziła do połączenia Elaine z Corbenic z Lancelotem, by mógł spłodzić Galahada: zapewniając, że w komnacie znajduje sie Guinevere, podała mu wino z domieszką ziół i zaprowadziła do Elaine. Broceliande wielka wszechpuszcza świata arturiańskiego, scena większości przygód rycerzy Okrągłego Stołu. W rzeczywistości znajduje się w Bretanii, gdzie można zwiedzić wiele miejsc związanych z Arturem. Brons zwany także Hebronem, był zięciem Józefa z Arymatei i dziadem Percevala. Jeden z pierwszych Królów Graala, później zwany Królem Rybakiem. Wiele przemawia za tym, by go utożsamiać z walijskim Branem Błogosławionym. Bruno Czarny, Bruno le Noir pan Kay nazywał go także "La Cote Male-Taile", gdyż nosił niezgrabne, niedopasowane odzienie. Gdy przybył do Camelot, był biedakiem, został więc pomywaczem. Po wielu przygodach poślubił dziewicę Maledisant i stał się panem zamku Pendragon. Ma wiele atrybutów Garetha i jest przypuszczalnie późniejszym echem rycerza z Orkney. Cabal, Caval wilczarz króla Artura. Zostawił w Walii ślad łapy na kamieniu, który jeśli się go przeniesie nocą gdzie indziej, zawsze rankiem powraca na swoje miejsce. Caledfwlch zob. Ekskalibur. Caliburnus zob. Ekskalibur. Camelot główne miasto Artura i stolica Logres, wzniesiona przez Merlina w ciągu jednej nocy. Z wielu miejsc, gdzie je lokalizowano, najbardziej popularne jest Cadbury Camp w hrabstwie Somerset. Camlan miejsce straszliwej, ostatniej bitwy między hufcami Artura i Mordreda, w której polegli prawie wszyscy rycerze Okrągłego Stołu. Niektórzy uczeni identyfikują je z Camelford w hrabstwie Somerset albo z Cambogianna (Birdoswald). Caradoc Briefbras Caradoc o Uschniętym lub Krótkim Ramieniu. W walijskiej tradycji występuje jako bohater Livre de Caradoc i jeden z rycerzy Artura. Jego imię wywodzi się ze zniekształconego starowalijskiego freichfras, czyli "mocne ramię". Celidon, Cellydon, Cat Coit Celidon wielka puszcza w arturiańskiej Brytanii, miejsce jednej z bitew Artura. Wędrował po niej oszalały Merlin. Childe Roland z pomocą Merlina uratował swą siostrę, Burd Ellen, więzioną przez króla Świata Podziemi. Clarisant, Clarisse tylko jeden romans arturiański, Sir Percevele, wspomina ją jako siostrę Gawaina, zamieszkującą czarodziejski zamek. W tym samym tekście Perceval zwycięża kochanka Clarisant, Guiromelanta. Nigdzie indziej nie ma żadnej wzmianki o tym, jakoby Gawain miał siostrę, ale jest to o tyle ciekawe, że w ten sposób klan z Orkney liczy pięć osób - wraz z Gaherisem, Garethem i Agravaine'em. Jako ucieleśnienie Bogini, ich matka Morgause z Orkney, miała prawo do takiej liczby dzieci. Clas Myrddyn "zagroda" Merlina. Według starej brytańskiej tradycji Merlin jako strażnik sprawował piecze nad Brytanią. W kategoriach ezoterycznych uwięzienie Merlina przez Nimue ma korzenie w Clas Myddyn - obszarze, w którym Merlin zamknął się z własnej woli, by stać na jego straży. Colgrevance rycerz Okrągłego Stołu, pierwszy, którego spotkała przygoda z czarodziejską fontanną w Broceliande. Gdy lał wodę z basenu na leżący obok szmaragd, pojawił się czarny rycerz i wyzwał go na pojedynek. Colgrevance przegrał, ale udało mu się zbiec, a jego opowiadanie wzbudziło ciekawość Owaina, który odniósł zwycięstwo i na jakiś czas sam został strażnikiem fontanny. Colgrevance zginął później z ręki Lancelota, gdy ten uciekał z komnaty królowej. Corbenic zamek Królów Graala. Możliwe, że nazwa pochodzi od słów Corps Benit ("błogosławione ciało") i stanowiła jedną z zagadek Graala. Cradelmass król Norgalles (północnej Walii) za czasów Artura. Należał do grupy zbuntowanych władców, których Artur pokonał na początku swych rządów. Zważywszy, że był wnukiem króla Ryonsa, nie ma się co dziwić, że to niesympatyczna postać. Crudel pogański władca Brytanii. Wtrącił Józefa z Arymatei i jego towarzyszy do lochu, gdzie moc Graala utrzymywała ich przy życiu. W końcu więźniów wypuścili Mordrains i Seraphe, którzy przeszli na chrześcijaństwo i zostali towarzyszami Graala. Cundrie, Kundrie imię Obmierzłej Staruchy w Parsifalu, która pokpiwa z rycerza, ale pomaga mu w poszukiwaniu Graala. Jest wiedźmowatym aspektem Zwierzchności. Dagonet błazen króla Artura, którego dla żartu pasowano na rycerza; później wykazał się odwagą w wielu turniejach. Jego dowcip i niebanalne zachowanie ożywiają co nudniejsze strony Księgi Tristana w Le Morte d'Arthur Malory'ego. Dame du Lac zob. Pani z Jeziora. Dinadan rycerz Okrągłego Stołu. Oprócz Dagoneta, jest to w całym arturiańskim cyklu bodaj jedyna postać obdarzona autentycznym poczuciem humoru i niemałym zacięciem satyrycznym. Napisał paszkwil na króla Marka, a podczas turnieju, w którym brał udział Lancelot, wszystkim rycerzom płatał najrozmaitsze figle. Lancelot, nie chcąc pozostać dłużnym, pojawił się w szrankach w sukni nałożonej na zbroję i pokonawszy Dinadana, wywiózł go do lasu, a tam przebrał w niewieście szaty. Dinadan, niestety, zginął później z rąk Mordreda i jego siepaczy. Dinas Emrys wzgórze w północnej Walii, na którym wznosiła się wieża Wortigerna. Ilekroć budowniczowie postawili wieżę, tylekroć budowla się zawalała. Wortigern kazał druidom sprawdzić, co jest przyczyną, a ci orzekli, że trzeba zabić chłopca i jego krwią uszczelnić fundamenty. Przyprowadzono więc młodego Merlina, który wyjaśnił Wortigernowi, że w kamiennej skrzyni pod wieżą znajdują się dwa wiecznie walczące ze sobą smoki. Symbolizowały one dwa narody - Brytów i Sasów, którym Wortigern zaprzedał królestwo. Dindraine imię nadawane czasami siostrze Percevala. Oddała życie, lecząc trędowatą kobietę; jej ciało rycerze Graala zawieźli statkiem Salomona do Sarras. Drustan zob. Tristan. Ector de Maris brat Lancelota, rycerz Okrągłego Stołu. Mylony niekiedy z Ectorem z Dzikiego Lasu, przybranym ojcem Artura. Ector z Dzikiego Lasu przybrany ojciec Artura w Le Morte d'Arthur Malory'ego. Zgodnie z instrukcją Merlina wychowywał chłopca w niewiedzy o prawdziwym pochodzeniu. Ekskalibur magiczny miecz Artura, dar Pani z Jeziora. Jak długo Artur nosił go przy sobie, był niepokonany, ale Morgan skradła mu pochwę chroniącą przed ranami. Ekskalibur znaczy "tnący stal", nazywany jest także Caliburnus lub Caledfwlch. Często myli się go z Mieczem Kamienia, który wskazywał na Artura jako prawowitego króla. Miecz ten złamał się w walce i Artur musiał poszukać nowego. Niektóre wersje podają, że Ekskalibur został wykuty przez Wolunda. Elaine de Astolat czasami zwana Le Blanke ("biała"); zakochała się w Lancelocie, a gdy ten nie odwzajemnił jej miłości, dała się unieść w łodzi do Camelot, z listem opowiadającym o jej nieszczęściu. Elaine z Corbenic córka Króla Graala Pellesa. Matka Galahada. Za sprawą czarów została kochanką Lancelota. Lancelot, przekonany, że śpi z Guinevere, spłodził z Elaine dziecko, które miało w przyszłości zdobyć Graala. Jest często mylona z Elaine z Astolat. Elaine z Garlot córka Gorloisa i Igerny. Poślubiła Nentresa z Garlot i w ten sposób pogodziła wrogiego króla ze swym niedawno koronowanym przyrodnim bratem Arturem. Florence jeden z licznych nieślubnych potomków Gawaina. Był synem nieznanej z imienia siostry Brandilesa, rycerza Okrągłego Stołu. Dołączył do spisku, mającego na celu przyłapanie Lancelota w sypialni królowej, i zginął z jego ręki, gdy Lancelot uciekał. Gaheris z Orkney trzeci syn Morgause i Lota z Orkney, brat Gawaina, Agravaine'a i Garetha. Zabił go przypadkowo Lancelot, gdy ratował Guinevere przed stosem. Galahad jeden z trzech rycerzy Graala, którym udało się zdobyć to niezwykłe naczynie; nieślubny syn Elaine z Corbenic i Lancelota. Był rycerzem o czystym sercu, niepokonanym w walce. W dokonaniach prześcignął ojca, który przez grzech cudzołóstwa z Guinevere nie był godzien zobaczyć Graala; stanowi niejako duchowe przedstawienie Lancelota. Zmarł, ujrzawszy Graala; został pochowany w Sarras. Galahaut; Haute Prince (Wysoki Książę) wróg Artura i Lancelota; gdy doznał z rąk tego drugiego porażki, stał się jego zagorzałym wielbicielem. To on doprowadził do pierwszego sekretnego spotkania Lancelota i Guinevere. Gdy otrzymał fałszywą wiadomość o śmierci Lancelota, umarł ze zgryzoty. Galehodin jedyny brat Lancelota. Niczym specjalnym się nie wyróżniał, ale Lancelot ofiarował mu księstwo Saintongue, którym pod koniec życia sam rządził. Gareth z Orkney czwarty syn Morgause i Lota z Orkney. Przybył incognito na dwór Artura i pan Kay nazwał go Beaumais ("pięknoręki"). Okazał sie dzielnym bohaterem i został pasowany na rycerza przez Lancelota, który potem niestety zabił go niechcący, ratując Guinevere przez stosem. Gawain z Orkney najstarszy syn Morgause i Lota z Orkney, siostrzeniec i spadkobierca Artura. W późniejszych tekstach średniowiecznych stał się zawadiaką i kobieciarzem, ale źródła wcześniejsze przedstawiają go jako Rycerza Bogini. Podobnie jak CuChulainn, z którym ma wiele wspólnego, w miarę jak zbliżało się południe, stawał się coraz silniejszy, dzięki czemu zyskał przydomek "Słoneczny Bohater". W walijskim nazywa się go Gwalchmai ("majowy sokół"). Gawain jest jedną z postaci najwcześniej powiązanych z Arturem. Jego dwie najsłynniejsze przygody to walka z Zielonym Rycerzem oraz spotkanie i małżeństwo z panią Ragnell. Gereint syn Erbina, bohater opowieści Gereint i Enid, wykorzystanej także przez Chretiena de Troyes w Ereku i Enidzie. Był rycerzem dziewczyny o imieniu Enida, której ojciec stracił cały majątek i przyprowadził ją na dwór. Artur i jego ludzie polowali właśnie na Białego Jelenia i ustalili, że głowa zwierzęcia przypadnie najpiękniejszej dziewicy: Gwenhwyfar wręczył ją Enidzie. Enida poślubiła Gereinta i udali się do jego posiadłości Gereint wycofał się z czynnego życia, fałszywie jednak odczytał smutek, jaki z tego powodu okazywała Enida. Przekonany, że żona chce się go pozbyć, gdyż ma kochanka, wyruszył z nią natychmiast w podróż, lecz zabronił się do siebie odzywać. Przeżyli wiele przygód i niebezpieczeństw, lecz Gereint nadal źle ją traktował i nie chciał słuchać jej przestróg. W końcu dotarli do zamku hrabiego Owaina, gdzie w kręgu utworzonym z mgły odbywały się zaczarowane gry. Mimo, że Owain ostrzegał, że nikt nie powrócił stamtąd żywy, Gereint wszedł w ów magiczny krąg, otoczony wbitymi na pal głowami. Tam w sadzie ujrzał dziewczynę siedzącą na złotym krześle. Gdy usiadł obok niej, został wyzwany na pojedynek przez rycerza. Pokonał go i zadął w wiszący w sadzie róg, kładąc w ten sposób raz na zawsze kres zaczarowanym grom. Potem pogodził się z Enidą. Gereint zginął podobno w bitwie pod Llongborth, przypuszczalnie wspierając Artura w walce z Sasami. Glastonbury miasto w hrabstwie Somerset, tradycyjnie związane z Arturem i świętym Graalem. Istnieje mnóstwo podań o magicznych cechach Glastonbury i w ostatnich latach stało się ono celem prawdziwych pielgrzymek. Nazwa miasta pochodzi przypuszczalnie od Ynys Witrin [Gutrin] (Szklana Wyspa), a niektórzy autorzy utożsamiają Glastonbury z Avalon. Według legendy Józef z Arymatei przyniósł do Glastonbury kielich używany przez Chrystusa podczas Ostatniej Wieczerzy, i w ten sposób miasto stało się pierwszą świątynią Graala. W 1191 r. mnisi wystawili na widok publiczny kości, które miały być szczątkami Artura i Guinevere, do dziś w tym miejscu znajduje się pamiątkowa płyta. Tradycja ludowa nie znosi jednak takich odkryć - mieszkańcy Brytanii nadal oczekują powrotu Artura: "Nieznany, ukryty grób dla Artura" - mówi stary walijski wiersz Strofy o grobach. Goon Desert według Opowieści o Graalu Chretiena de Troyes Goon Desert był ojcem dziewicy Graala i bratem Króla Rybaka. Jego zachowanie nie licowało z funkcja strażnika Graala, gdyż zamordował rycerza imieniem Espinogee, którego później pomścił bratanek, łamiąc przy tym miecz. Kiedy ciało Goona przywieziono do rodzinnego zamku Quiguarant, jego córka przepowiedziała, że miecz, który go zabił, będzie naprawiony dopiero po znalezieniu Graala. Stryj prędko chwycił odłamki złamanego ostrza, lecz zranił się w udo. Dopiero gdy do zamku przybył Perceval, rana się zagoiła, a miecz został naprawiony. Gorlois z Kornwalii książę Kornwalii, mąż Igraine, którą kochał do szaleństwa Uther Pendragon. Z pomocą Merlina Uther przybrał postać Gorloisa i spał z Igraine. Ich dzieckiem był Artur - w chwili jego poczęcia Gorlois zginął. Był ojcem Morgan, Morgause i Elaine z Garlot. Gowther bohater mało znanego arturiańskiego romansu, syn okrutnego rycerza i szlachetnie urodzonej pani. Chłopiec miał gwałtowny i dziki charakter, ale po pokucie, jaka sam na siebie nałożył, jego diabelskie cechy zniknęły. Historia jest nader budująca i stanowi interesujący przykład sposobu, w jaki kościół posługiwał się w swoim nauczaniu romansem rycerskim. Gra w ścinanie głowy gra, w której tajemniczy osobnik - najczęściej olbrzym lub Zielony Rycerz wkraczał zimową porą do sali biesiadnej i wyzywał obecnych na pojedynek: niech jakiś śmiałek odrąbie mu głowę jego własnym toporem, a w zamian on zada podobny cios. Śmiałek przyjmował wyzwanie, zadawał cios, a tu nagle przybysz podnosił się, natychmiast chwytał za topór i żądał, by wyzwany nadstawił karku. Gawain otrzymał odroczenie ciosu na rok; CuChulainn natomiast ukląkł od razu i został uznany za najdzielniejszego rycerza Ulsteru. Gra najwyraźniej stanowiła część obchodów świąt zimowych, kiedy to stary rok wkraczał jako olbrzym lub Zielony Rycerz, pradawny duch lasu, i był wyzywany przez osobnika symbolizującego siłę i wytrwałość roku nowego. Graal jedno z Insygniów Brytanii, niemalże powszechny symbol duchowych poszukiwań i dążeń. Przypuszczalnie wywodzi się z wcześniejszych, pogańskich kotłów; później utożsamiono go z kielichem, którego używał Chrystus podczas Ostatniej Wieczerzy do odprawienia Pierwszej Eucharystii i w którym zebrano Jego krew po zdjęciu z Krzyża. Strażnikiem Graala był Józef z Arymatei, który przywiózł go do Brytanii i umieścił w zbudowanej do tego celu kaplicy w Glastonbury. Później poszukiwali go rycerze Graala należący do Okrągłego Stołu. Jako symbol wewnętrznej prawdy poszukiwany jest do dzisiaj. Graal ukazywał się wtedy, gdy kraj zamieniał się w ziemię jałową, jedynie tym, którzy byli tego godni. W okresach pomyślności i dobrych rządów pieczę nad nimi sprawowali Królowie (czy też strażnicy) Graala, a samo naczynie znikało. Jego pojawienie się zależy od stanu władzy królewskiej (zob. Okaleczony Król) i łaski Zwierzchności. Griflet jeden z pierwszych rycerzy, których pasował Artur po koronacji, choć początkowo nie chciał tego uczynić z racji młodego wieku Grifleta (byli rówieśnikami). Wstawiał się za nim także Merlin. Gdy Griflet zapragnął spróbować swych sił w nadarzającej się przygodzie, Merlin ostrzegł Artura, że młodzieniec może z niej nie powrócić cało. Przeżył jednak i został bohaterem długiego romansu (występuje tam pod imieniem Jaufre), w którym zdobył i poślubił piękną Brunnisend. Grisandole zob. Avendable. Gromer Somer Joure "pan dnia letniego"; potężna, magiczna postać, wiecznie zmieniająca kształt. W opowieści Gawain i pani Ragnell schwytał Artura i zażądał, by ten odkrył, czego kobiety pragną najbardziej. Obmierzła Starucha, Ragnell, wyjawiła mu sekret, w nagrodę żądając Gawaina za męża. Odpowiada postaci Hafgana w historii o Pwyllu i ma wiele wspólnego z innym przeciwnikiem Gawaina, Zielonym Rycerzem. Gromer był zaczarowany przez Morgan. Guendolena, Gwendolena żona Merlina. Gdy ten popadł w szaleństwo, poślubiła Rhyddercha Haela. Guinevere córka Leodegrance'a, władcy Cameliardu; żona Artura i królowa Brytanii. W języku walijskim imię jej brzmi "Gwenhwyfar", co niekiedy jest tłumaczone jako "biała"; triady opisują ją jako jedną z trzech wielkich królowych na Arturiańskim dworze bądź troistą Gwenhwyfar. w tej wczesnej postaci jawi się jako wzór Matek, troistej bogini, albo Morrighan. Możliwe, że początkowo była formą Zwierzchności - stary mit o jej porwaniu i poślubieniu przez Mordreda, co dawało mu prawo do władania Brytanią, zdaje się wskazywać, że próbował on uzurpować sobie Zwierzchność poprzez porwanie jej ziemskiego wcielenia. W późniejszych tekstach Guinevere jest przedstawiana już tylko jako grzeszna małżonka Artura, której miłość do Lancelota doprowadziła do rozpadu Okrągłego Stołu. Została także porwana przez Meleagraunce'a i uratowana albo przez Artura, albo Lancelota. W Le Morte d'Arthur Malory'ego Mordred ujawnia jej cudzołożną miłość i odwołuje do prawa, które każe spalić Guinevere na stosie - jako szafarz sprawiedliwości, Artur musi się tego domagać. Lancelot ratuje Guinevere z płomieni i zabiera do Joyous Gard we Francji, ale Artur podąża za nim i oblega zamek. W końcu wszystkie strony godzą się: Guinevere wstępuje do klasztoru w Amesbury, a Lancelot zostaje na zawsze wygnany z Brytanii. Lancelot czuwał przy jej łożu śmierci. Guingalain syn Gawaina i pani Ragnell, jedyny jego prawowity potomek. Wczesna tradycja arturiańska zawiera ślady zaginionej opowieści, w której występuje, ale obecnie wiadomo o nim tylko tyle, że był rycerzem Okrągłego Stołu i że zginął z ręki Lancelota, gdy ten uciekał z sypialni królowej. Guiromelant kochanek Clarisant, siostry Gawaina. Nienawidził Gawaina za zabójstwo ojca i nie zdawał sobie sprawy z pokrewieństwa między nim a dziewczyną. Prawda wyszła na jaw, gdy Gawain miał zanieść Clarisant pierścień; doszło wtedy do pojedynku pomiędzy Guiromelantem a Gawainem. Gawain dał się przekonać, by nie zabijać ukochanego siostry, i wszystko skończyło się szczęśliwie. Gwalchmai zob. Gawain. Hellawes czarodziejka, pani zamku Nigramours (Nekromancja). Próbowała zdobyć miłość Lancelota, a gdy jej się nie powiodło, umarła. Helyas jeden z królów Graala, czwarty w linii wywodzącej się od króla Szkocji Celidoine'a; jego ród z kolei sięgał Lancelota i Galahada. Igraine, Igerna żona Gorloisa z Kornwalii. Zakochany w niej Uther Pendragon oblegał zamek Tintagel i odwiedził ją, przybrawszy dzięki Merlinowi postać jej męża. Gorlois zginął tej samej nocy. Choć Igraine poślubiła później Uthera, nie był on pewien, że jest ojcem Artura, i oddał go na wychowanie Ectorowi z Dzikiego Lasu. Insygnia królewskie regalia albo symbole władzy króla lub bohatera, często przedmiot poszukiwań. Do Insygniów Irlandii należały: Kamień Fal (Przeznaczenia), na którym królowie siadali w czasie koronacji; włócznia Lugha, zapewniająca zwycięstwo w walce; miecz Nuady, którego cios zawsze ranił, oraz kocioł Dagdy, od którego nikt nie odchodził głodny. Przywieźli je z Zaświatów Tuatha de Danaan. Podobną tradycję przedstawia Trzynaście Skarbów Brytanii. Idea insygniów przeniknęła także do późniejszych podań. W folklorze są to kij walki, miecz światła, kocioł uzdrowienia i kamień przeznaczenia. W tradycji magicznej zachowały się cztery symbole żywiołów: miecz, włócznia, kielich i pentagram. Na klasycznych kartach tarota symbole te pojawiają się jako cztery kolory. W legendzie arturiańskiej insygnia to: Miecz, który został złamany; Włócznia Bolesnego Ciosu; Misa, w której balsamuje się głowę usuniętego strażnika Graala, oraz sam Graal - święte naczynie lub kocioł obfitości. Współczesne insygnia to symbole brytyjskiej władzy monarszej - Berło Sprawiedliwości i Miłosierdzia, Miecze Stanu, ampułka z Olejem Świętym i Korona - zastępująca pradawny kamień koronacyjny jako naczelny symbol Zwierzchności. Przedmioty te były przechowywane w londyńskiej Tower i niejako przejęły stary mit dotyczący władzy: jak długo kruki nie opuszczą Tower, tak długo Brytania będzie bezpieczna. Tower nazywano niegdyś Białym Wzgórzem; tam pochowano głowę Brana Błogosławionego, by również broniła kraju przed najeźdźcą. Dzisiaj zostały już tylko kruki. Izolda z Bretanii, Isolt, Iseult z Bretanii zwana także Izoldą o Białych Dłoniach. Kiedy Tristan został wygnany z Kornwalii przez Marka, ożenił się z Izoldą z Bretanii, przekonany, że już nigdy nie dostanie Izoldy z Irlandii. Uwierzył kłamstwu żony, że ukochana Izolda nie przybyła, by go leczyć, i umarł. Izolda z Irlandii, Isolt z Irlandii nazywana także Izoldą Złotowłosą, Iseult, Isolde; żona Marka z Kornwalii, którą przywiózł dla niego z Irlandii Tristan. Brangaine podała Izoldzie i Tristanowi miłosny napój, przeznaczony dla młodej pary, i za jego sprawą zostali kochankami. Po ślubie Izoldy z Markiem ich grzeszna miłość trwa nadal; wreszcie uciekli do puszczy. Gdy Tristan został wygnany z Kornwalii, Marek w końcu pogodził sie z Izoldą. Historia ta rozwija się podobnie jak opowieść o Diarmuidzie, Grainne i Fionnie oraz Lancelocie, Guinevere i Arturze. Izolda umarła z rozpaczy, gdy się okazało, że przybyła za późno, by wyleczyć Tristana z choroby, spowodowanej zatrutą raną. Jaufre zob. Griflet. Józef z Arymatei tradycja głosi, że był wujem Chrystusa. Miał powiązania z handlem kornwalijską cyną i przywiózł młodego Jezusa do Brytanii. Po Ukrzyżowaniu wystąpił o wydanie mu ciała Jezusa i pogrzebał je we własnym grobowcu. Gdy był więziony przez Rzymian, przyszedł doń Zmartwychwstały Chrystus i powierzył mu tajemnice Graala oraz straż nad nim. (Graal bywa przedstawiany rozmaicie - jako kielich Ostatniej Wieczerzy bądź dwie ampułki zawierające krew i pot Jezusa, zebrane przez Józefa po Zdjęciu z Krzyża). W więzieniu utrzymywała go przy życiu gołębica, która zstępowała do wnętrza Graala, skąd przynosiła opłatek. Został wypuszczony za rządów Wespazjana i wraz z rodziną wyruszył do Brytanii, zabierając ze sobą Graala. Osiadł w Glastonbury i wzniósł tam z plecionki z prętów i witek pierwszy chrześcijański kościół. Laska, którą zakopał na Wearyall Hill, zakwitła; do dziś rośnie tam krzak głogu, a jego szczepy znajdują sie w całym Glastonbury, choć pierwotne drzewko zostało ścięte podczas wojny domowej. Zakwita na boże Narodzenie; co roku ofiarowywane jest jako danina królowej. Kapłan Jan legendarny chrześcijański król wschodu, według Parsifala Wolframa von Eschenbacha syn księżniczki Graala Repanse de Joye i Feirefitza. Był też znanym członkiem "rodziny" Graala, a w późniejszej tradycji stał się strażnikiem Graala ery nowożytnej. Kay, Cai, Cei, Keu mleczny brat Artura, syn Ectora z Dzikiego Lasu. Został seneszelem króla, słynął z niepowściągliwego, zjadliwego języka. Późniejsze wersje oskarżają go o zamordowanie syna Artura, Lohota (zob. Llacheu), choć w najstarszych tekstach walijskich jest jednym z najprzedniejszych rycerzy i wielkim bohaterem. Wraz z Bedwyrem prawie zawsze występuje we wczesnych przygodach Artura. Uwolnił Mabona z więzienia, wynosząc go na własnych plecach. Król Graala sposób objawiania się Graala na ziemi oraz jego związek ze światem, zależał od strażnika, czyli króla Graala. Funkcje tę pełniło kilku opiekunów, pochodzących z jednej rodziny - najczęściej z rodu Józefa z Arymatei. Po nich nastąpili ci rycerze Artura, którym jako jedynym się powiodło, Perceval i Galahad. Tak więc opiekunami Graala mogli zostać jedynie ci, którzy go znaleźli. Inni wcześniejsi Królowie Graala to Bran Błogosławiony, Pellam, Anfortas i Brons. Tradycja walijska przypisywała tę rolę Manawyddanowi oraz Pryderiemu. Każdy z królów czy opiekunów Graala został zraniony - ponieważ wszyscy poznali smak nieśmiertelności, żaden nie potrafił pogodzić się z tym, że jest śmiertelny. Przekazawszy swą funkcję następcy, król wyruszał ku Wyspom Błogosławionym. Król Rybak imię nadane Królowi Graala po nakarmieniu rzeszy jedna rybą. Pochodzi być może z gry słów między francuskimi słowami pěcheur ("rybak") i pécheur ("grzesznik") - w końcu przyczyną, dla której ziemia stawała się jałowa, był grzech lub ułomność króla. (Zob. Okaleczony Król). Lamorack de Galles syn króla Pellinore'a, rycerz Okrągłego Stołu, w hierarchii ustępował jedynie Lancelotowi. Został kochankiem Morgause i zginął z rąk jej synów Gawaina, Gaherisa i Agravaine'a w zemście za śmierć ojca. Lancelot z Jeziora, Lancelot du Lac największy rycerz arturiańskiej Brytanii, pokonany jedynie przez własnego syna, Galahada. Jako syn króla Bana z Benoic we Francji był księciem z urodzenia. Wychowała go Pani z Jeziora i uczyniła z niego rzecznika Artura i idei Okrągłego Stołu. Miał jednak skazę - nie umiał przezwyciężyć miłości do Guinevere, żony Artura. Grzech ten sprawił, że nie udało mu się znaleźć Graala, choć później dokonał cudownego wyleczenia rycerza zwanego panem Urrey z Węgier, którego mógł uzdrowić tylko najznamienitszy rycerz na świecie. Lancelot był rzeczywiście najsilniejszym z ludzi, ale nigdy nie osiągnął prawdziwej duchowej rycerskości. Ratując Guinevere przed stosem, zabił niechcący swego najlepszego przyjaciela, Garetha z Orkney. Po odejściu Artura schronił się w pustelni i został świątobliwym mężem. Zmarł i został pochowany w swym zamku Joyous Gard (przypuszczalnie Alnwick w Northumberland). Mimo że Lancelot pojawia się w arturiańskim cyklu późno, jako prototyp jest obecny w postaciach Llewa, Lugha i Llwcha Llawwyanawca. Launfal, Lanval rycerz Artura, który miał wróżkę za żonę. Gdy Guinevere próbowała go uwieść, pysznił się urodą małżonki; w ten sposób złamał przysięgę milczenia i stracił ją. Motyw ten pojawia się w podaniach o Masze i Edricu. Przypuszczalnie zaczerpnięto go z francuskiej legendy o czarodziejskiej kochance Meluzynie, która posłużyła jako prototyp dla wielu opowieści o związkach z nieziemskimi istotami. Lavaine syn pana Bernarda z Astolat, brat Elaine de Astolat i pana Tirre. Zaprzyjaźnił się z Lancelotem, który go pasował na rycerza; z czasem stał się jednym z najznakomitszych rycerzy Okrągłego Stołu. Gdy Lancelot popadł w niełaskę za swą miłość do Guinevere, Lavaine towarzyszył mu do Francji i tam został podniesiony do godności diuka Arminaku. Leodegrance władca Cameliard, ojciec Guinevere. Jeden z pierwszych stronników Artura w jego walkach ze zbuntowanymi królami. Letnia Kraina pozaziemskie królestwo rządzone przez Melwasa. To właśnie do Letniej Krainy uprowadził Guinevere, którą uwolnił Artur. Niewykluczone, że od tej nazwy (Summer Country) wywodzi się nazwa hrabstwa Somerset. Lionel rycerz Okrągłego Stołu, brat Borsa i kuzyn Lancelota. Llacheu stare walijskie teksty wspominają go jako nieślubnego syna Artura ze związku z Lysanor. Nie ma o nim żadnych informacji, z wyjątkiem późnośredniowiecznej opowieści o jego śmierci z ręki Kaya. Głowę Llacheu przesłano Arturowi w drewnianej szkatule. Inne wersje nazywają go także Borre albo Boare oraz Lohot. Llamrei we wczesnych walijskich źródłach biała klacz Artura. Llwch Llawwyanawc, Lleminawc, Llenllawc wojownik walijski, który towarzyszył Arturowi w wyprawie do Annwn po Insygnia. Jego błyszczący miecz (Miecz Światłości, czyli Arturowy Caledfwlch) utorował drogę do kotła, co pozwoliło go zdobyć. Llwch odpowiada Lughowi, Llewowi i Lancelotowi. Logres jedna z najwcześniejszych nazw arturiańskiej Brytanii, pochodząca od imienia Locrinusa, syna Brutusa. Zachowała się jako nazwa "wewnętrznej" Brytanii, tajemnego serca krainy. Lohot zob. Llacheu. Lot, Lotha w opowieściach arturiańskich król Lothian i Orkney. Był mężem Morgause i ojcem Gawaina, Gaherisa, Agravaine'a i Garetha. Wystąpił przeciwko Arturowi; w jednej z pierwszych bitew o koronę Brytanii zginął z ręki króla Pellinore'a, co doprowadziło do waśni między jego synami a dziećmi Pellinore'a. Lovel drugi nieślubny syn Gawaina i nieznanej z imienia siostry Bradilesa (Brandilesa). Wiadomo o nim tylko tyle, że podobnie jak jego brat został zabity przez Lancelota, gdy wraz z Mordredem chciał go schwytać w sypialni królowej. Lucan Sługa pierwszy i ostatni z zaufanych Artura. Podczas koronacji Artura został mianowany majordomusem i utrzymał to stanowisko do końca jego rządów. Z czasem przyłączył się do rycerzy Okrągłego Stołu. Brał udział w bitwie pod Camlan; gdy pomagał Bedwyrowi wynieść Artura z pola bitwy, odniósł ranę, która okazała się śmiertelna. Czasami nazywa się go bratem Bedwyra. Lunet, Luned, Linet w Ywain Chretiena de Troyes oraz Pani Fontanny w Mabinogion pojawia się jako służąca Pani Fontanny, istoty obdarzonej magiczną mocą, która często ratowała bohaterów od śmierci. Ją samą natomiast uwolnił z więzienia pod kamieniem Owain. Lyonesse zagubiona kraina na zachód od wybrzeży Kornwalii, miejsce narodzin Tristana. Ten pochłonięty przez morze ląd niesie w sobie echa Atlantydy. Mador de la Porte kuzyn pana Patrice'a; o jego zabójstwo obwiniano Guinevere. Rozwścieczony i zrozpaczony po śmierci Patrice'a Mador wyzwał rycerzy broniących honoru Guinevere. Na szczęście znaleziono winnego, którego z kolei zabił Lancelot, Guinevere zaś chętnie przebaczyła oskarżycielowi. Maledisant żona Bruna Czarnego (La Cote Mail-Taile). Towarzyszyła mu w niebezpiecznej podróży, bezlitośnie wypominając obszarpane i obwisłe ubranie oraz brak, jak sądziła, pieniędzy, a na koniec zakochała się w nim i wyszła za niego za mąż. Jej imię, oznaczające "złą mowę", wyraziście oddaje jej złośliwy język. March zob. Marek. Marek król Kornwalii, mąż Izoldy z Irlandii, która go zdradziła z miłości do Tristana. W tradycji walijskiej występuje jako March z końskimi uszami. Nieświadomie spędził noc poślubną z Brangaine, nie z Izoldą - obie kobiety uknuły podstęp, aby był przekonany, że wziął za żonę dziewicę. Marrok podobno był rycerzem i wilkołakiem, choć legenda stwierdza wyraźnie, iż nie był typowym wilkołakiem, lecz człowiekiem, który - może przez rzucony urok - nocą zamieniał się w wilka; przed powrotem do ludzkiej postaci musiał ukrywać szaty. Za sprawą swej złośliwej żony, która odkryła jego sekret, stracił ludzką postać na wiele lat - żona ukradła bowiem jego szaty i w rezultacie Marrok pozostał wilkiem, dopóki nie znalazł go i nie przyprowadził do domu Artur, który stwierdził, że nie zachowuje sie jak wilk. Po powrocie był łagodny wobec wszystkich z wyjątkiem żony i jej kochanka. Zmuszono ją do wyznania prawdy i zwrócenia Marrokowi ubrania, dzięki czemu mógł wrócić do prawdziwej postaci. Meleagraunce zob. Melwas. Melwas władca z Zaświatów, który uprowadził Guinevere. W starym tekście Żywot Caradoca święty pośredniczy między Arturem a Melwasem (tu zwanym Królem Letniej Krainy), by nie dopuścić do wojny. W późniejszej tradycji średniowiecznej Melwas został panem Meleagraunce'em, a Lancelot, nie zaś Artur, występuje jako oswobodziciel Guinevere. Merlin, Merlinus, Myrddyn arcymag Brytanii; główny doradca i opiekun Artura, uzdrowiciel i mistagog. Pochodzenie Merlina nie jest pewne. Początkowo w języku Brytów nazywano go Myrddyn, ale Geoffrey z Monmouth, którego Historia Regum Britanniae oraz Vita Merlini stanowią podstawowe źródło informacji o jego życiu, zmienił imię na "Merlin". W dziełach tych Merlin przepowiada wiele wydarzeń z dziejów Brytanii. Niewykluczone, że jest tą samą postacią co walijski poeta z VI w., Myrddyn, którego kilka wierszy się zachowało (walczył po stronie króla Gwenddolau przeciw Rhydderchowi Haelowi w bitwie pod Arfderydd w 575 r. i po przegranej oszalał). Kilka tradycyjnych podań dotyczących Suibhne Gelta i Lailokena wspomina o szaleństwie Merlina. Ci trzej szaleni poeci ponieśli potrójną śmierć przez upadek, powieszenie i utonięcie, choć najczęściej pojawiająca się opowieść o śmierci czy też odejściu Merlina wiąże się z legendą o Ninianie (zob. Nimue) bądź Vivienne, kobiecie z Zaświatów, która podstępem skłoniła go, by odkrył przed nią tajemnice swej magii. Ukryła go następnie w szklanej wieży lub pod kamieniem albo też w krzaku głogu. Motyw ten jest przypuszczalnie zniekształconą wersją jego odejścia do Siedziby Wróżek bądź w Zaświaty. Tradycja francuska wspomina jego "esplumoir", czyli "klatce na pierzenie się", w której miał mieszkać, co nawiązuje do dwóch znaczeń jego imienia: "sokół" lub "człowiek z morza". Na początku swej kariery pojawia się jako dziecko pozaziemskiego ojca lub demona oraz ziemskiej matki. Oto druidzi oświadczyli, że wciąż walącą się wieżę wznoszoną przez Wortigerna będzie można zbudować jedynie wówczas, gdy fundamenty spoi krew dziecka nie posiadającego ojca. Znaleziono chłopca, Merlina Emrysa (Ambrosiusa), ale ten zaprzeczył druidom, twierdząc, że wieżę wzniesiono nad kamienną skrzynią, w której wiecznie kłócą się dwa smoki - jeden czerwony, a drugi biały. Mówił to w momencie, gdy odkryto fundamenty i znaleziono smoki przedstawiające dwa narody - Brytów i Sasów. Był podobno strażnikiem Trzynastu Skarbów Brytanii, które przechowywał w swojej szklanej wieży na wyspie Bardsey. Jest opiekunem Brytanii, dawniej zwanej Clas Myrddyn, czyli "zagroda (piecza) Merlina". Miecz Graala jedno z Insygniów Graala, poszukiwane przez rycerzy Okrągłego Stołu podczas wyprawy po Graala. Ostatecznie złamany na pół miecz znalazł Gawain. Następnym zadaniem Gawaina było naprawienie miecza, co uczynił, zabierając go do miejsca, gdzie został wykuty - kuźni Wolunda. Podobne zadanie naprawienia miecza miał Perceval. W brytańskiej tradycji miecz wiąże się z Mieczem Światłości, czyli z mieczem Nuady, pierwotnego celtyckiego Okaleczonego Króla. Mordred syn Artura i jego przyrodniej siostry Morgause. Kazirodczy związek czynił go i synem, i siostrzeńcem Artura - niegdyś, zgodnie z celtyckimi zasadami obierania króla, była to bardzo silna pozycja, gdyż Celtowie dawali pierwszeństwo siostrzeńcowi króla, a nie synowi. (Stąd silne związki pomiędzy Arturem a pozostałymi siostrzeńcami, szczególnie Gawainem, którego rodzina miała największe prawa do tronu). Większość wersji legendy arturiańskiej przedstawia Mordreda jako łotra. Gdy Artur pojął, że spał z Morgause, usiłował zabić chłopca, a wszystkie dzieci narodzone w owym czasie kazał wsadzić do łodzi i zatopić. Mordred uciekł i wychowywał się z przyrodnimi braćmi Gawainem, Gaherisem, Agravainem i Garethem. W wielu wersjach pod nieobecność przebywającego na wojnie Artura próbuje poślubić Guinevere. W końcu ginie z ręki ojca, którego śmiertelnie zranił w bitwie pod Camlan. Morgan, Morgana Czarodziejka, Morgana le Fay córka Gorloisa z Kornwalii i Igraine, przyrodnia siostra Artura, matka Owaina/Uwaina ze związku z Urienem z Gore. Według Malory'ego "oddano ją do szkoły w klasztorze, gdzie nauczyła się wielkich czarów". Stała się najbardziej zawziętym wrogiem Artura; za pomocą czarów próbowała zniszczyć i jego, i bractwo Okrągłego Stołu. To ona ukradła Ekskalibur, a gdy go jej odebrano, próbowała zniszczyć pochwę, chroniącą przed każdą raną. Dla autorów średniowiecznych romansów była jedynie czarodziejką, ale za jej postacią kryje się prastara celtycka bogini walki, Morrighan. Osoba Morgan, tak jak nam się rysuje dzisiaj, nosi w sobie ślady owej dawnej tożsamości; świadczy o tym jej obecność, wraz z dwoma innymi pozaziemskimi królowymi, na statku wiozącym Artura pod koniec życia do Avalon. W poemacie Vita Merlini Geoffreya z Monmouth przedstawiona jest jako władczyni magicznego królestwa, gdzie rządzi wraz z dwunastoma siostrami. Natomiast w późniejszych średniowiecznych romansach, jak np. w Huonie z Bordeaux, staje się Fata Morganą, królową Siedziby Wróżek, która wykrada śmiertelnym mężczyzn i czyni swymi kochankami. Jeszcze później jej imię stało się synonimem czarownicy, ale istnieją oznaki, że po jakimś czasie odzyskała pozycję dawniejszej, potężniejszej postaci, bliższej jej genezie. Wydaje się także, że można ją utożsamiać z Modron, innym aspektem pradawnej celtyckiej Bogini Matki. Morgause drugie z dzieci Gorloisa z Kornwalii i Igraine. Wyszła za króla Lota z Orkney, z którym miała Gawaina, Gaherisa, Agravaine'a i Garetha. Jej piąte dziecko, Mordred, było owocem kazirodczego związku z przyrodnim bratem, Arturem. Podobnie jak siostra, Morgan, cieszyła się fatalną reputacją i w końcu zginęła z ręki rodzonego syna Gaherisa, który przyłapał ją w łóżku z Lamorackiem, synem najgorszego wroga orkneyowskiego klanu, króla Pellinore'a. Morholt, Morhold olbrzymi irlandzki wojownik, który co roku przybywał do króla Marka do Kornwalii po daninę. Został zabity przez siostrzeńca króla, Tristana, któremu zadał mieczem zatrutą ranę. Jako wuj Izoldy z Irlandii Morholt był na pewno królewskiej krwi. Morrighan Wielka Królowa. Była w Irlandii archetypiczną formą Bogini, szczególnie związana z wojną. Obok krwiożerczej wojowniczości miała inną cechę, mianowicie pożądała mężczyzn. Walczyła po stronie Tuatha de Danaan przeciw Firbolgom w bitwie pod Mag Tuired. Najczęściej pojawiała się nad polem bitwy pod postacią wrony lub kruka. Jej imię jest w rzeczywistości tytułem, używanym zbiorczo dla trzech aspektów. W jej postaci można dostrzec związki z Morgan. Most Miecza most oddzielający świat ziemski od Zaświatów. Po raz pierwszy pojawia się w Culhwch i Olwen, gdzie Osla Wielki Nóż, sprzymierzeniec Artura, kładzie swój nóż na rzece, by król i jego wojska mogli sie przeprawić. Most przeniknął do mythosu Lancelota, który musi go przekroczyć, by uratować Guinevere przed Melwasem. Nasciens pustelnik w służbie Graala. Pojawia się w wielu średniowiecznych opowieściach jako doradca lub objaśniacz dziwnych zdarzeń i ludzi, których napotykają rycerze Graala podczas swych wędrówek. Wcześniejsze teksty wskazują, że był niegdyś pogańskim władcą zwanym Seraphe, który po nawróceniu przybrał imię Nasciens. Gdy próbował zajrzeć do wnętrza Graala, oślepł, ale uzdrowiła go Włócznia Graala. Przybył z Brytanii z Józefem z Arymatei i tu żył, a z czasem stał się pustelnikiem z późniejszych legend. Nentres z Garlot jeden z przywódców powstania jedenastu królów przeciw Arturowi na początku jego panowania. Poślubił Elaine, przyrodnią siostrę Artura, i z czasem został jego sprzymierzeńcem. Niebezpieczne Łoże przedziwne legowisko, które często napotykają poszukiwacze Graala. Choć wygląda na zwykłe łoże, niewidzialni przeciwnicy atakują każdego, kto na nim spoczywa, a dzikie bestie rzucają się na śpiącego. Gawainowi udało się przezwyciężyć czary łoża. Niebezpieczne Miejsce było to miejsce przy Okrągłym Stole, zarezerwowane dla rycerza Graala,, a dokładnie kamień, który pękał i pochłaniał każdego, kto na nim bezprawnie zasiadł. We wcześniejszych wersjach opowieści uczynił to Perceval - gdy usiadł, miejsce pękło na pół, a niewidzialny głos ostrzegł go o dokonanym występku. Gdy w końcu Perceval został zwycięskim rycerzem Graala, sprawił, że kamień złączył się na nowo. W wersjach późniejszych miejsce to zajmuje Galahad. Symbolizuje ono miejsce Chrystusa w Wieczerniku. Nimue córka wasala Dinasa, towarzyszka bogini Diany, matki chrzestnej Dinasa. Merlin zobaczył ją, gdy bawiła się w lesie. Błagała go, by ją nauczył budować wieżę z powietrza. Uczynił tak, a wówczas uwięziła go - co prawda za zgodą zakochanego Merlina - w takiej właśnie wieży. Według tradycji bretońskiej działo sie to około fontanny w Barenton w Bretanii, w lesie Broceliande w Val Sans Retour. W niektórych tekstach odpowiada Pani z Jeziora; czasami nazywana jest Niniae lub Vivienne. Motyw uwięzienia Merlina przez dziewczynę przypuszczalnie nawiązuje do jego wycofania się do Siedziby wróżek albo celtyckich Zaświatów, często opisywanych jako szklana lub spiralna wieża, gdzie przez jakiś czas więzi się poetę lub czarodzieja, by mógł poznać tajemnice życia i śmierci. Niniane zob. Nimue. Obmierzła Starucha postać wiedźmy, cailleach czy Obmierzłej Staruchy jest rozpowszechniona w literaturze celtyckiej od czasów najstarszych po cykl arturiański. Jej obecność w opowieściach późniejszych świadczy o silnej tradycji Zwierzchności, która uosabia kraj i w której gestii leży władza królewska. Kandydatowi na króla ukazuje się jako wiedźma o ohydnym wyglądzie i prosi o pocałunek: w ten sposób wyraża on zgodę na pełnienie tej funkcji, gdyż tym samym zgadza się przyjąć na siebie wszystko, co ona ze sobą niesie. Obmierzła Starucha na powrót zamienia się w piękną dziewczynę i poślubia króla. W późniejszej tradycji arturiańskiej występuje jako posłanniczka Graala: Zwierzchniość przebrana za wiedźmę krąży po kraju, pilnując i sprawdzając kandydata na rycerza. Karci Percevala, że nie zadał Pytania Graala. Pod postacią Ragnell poślubia Gawaina (pierwszego rycerza i następcę Artura) i pomaga królowi odpowiedzieć na pytanie: "Czego każda kobieta pragnie najbardziej?" - odpowiedź brzmi, że pragnie zwierzchności (władzy), co w późniejszych wersjach znaczy po prostu zwykłe przeprowadzenie swej woli. W Parsifalu staje się Cundrie, której podstawową cechą jest mądrość. Okaleczony Król nazwa nadawana niekiedy królowi Graala lub Królowi Rybakowi, który otrzymał Bolesny Cios w uda i w ten sposób został pozbawiony królewskiej i uzdrawiającej mocy. Tradycja ta wywodzi się ze starego celtyckiego zwyczaju, który zabraniał rządzić fizycznie ułomnemu władcy, gdyż mogło się to odbić na urodzajności ziemi i zamienić ją w ziemię jałową. Wierzono, że król ma związek z ziemią i jest mistycznie poślubiony Zwierzchności. Okrągły Stół rycerska instytucja, ustanowiona przez Artura na żądanie Merlina. Sam stół był podarunkiem Leodegrance'a z Cameliardu, ojca Guinevere. Według rozmaitych przekazów, mogło przy nim zasiąść dwudziestu pięciu, pięćdziesięciu lub stu pięćdziesięciu rycerzy, z których każdy związany był kodeksem rycerskim w służbie Okrągłego Stołu: sprawiedliwość przeciw krzywdzie, dobro przeciw złu. Spotykali się dwa razy w roku i opowiadali sobie o przeżytych przygodach i pokonanych banitach, potworach i diabelskich zwyczajach. W kategoriach ezoterycznych Okrągły Stół symbolizuje zebranie się równych sobie ludzkich i pozaziemskich istot, które czuwają nad losami ludzkości. Stanowi ucieleśnienie prastarego pojęcia Clas Myrddyn. Owain ap Urien bohater mistyczny, syn Uriena z Rheged i Modron (zob. Morgan). Walczył z północnymi Brytami przeciw Anglom. Później jego postać włączono do opowieści arturiańskich i stał się głównym bohaterem Pani Fontanny oraz Snu Rhonabwy. W tej ostatniej pojawia się jako przywódca oddziału zwanego Krukami, który walczy z ludźmi Artura, podczas gdy Owain i król grają w szachy. Można przypuszczać, że Kruki to nie wojownicy, ale przebrane kobiety z Zaświatów, gdyż jego matka Modron (tożsama z Morrighan) często zmienia się w kruka i pod tą właśnie postacią obiecuje pomóc Urienowi i jego rodzinie, gdyby zaszła potrzeba. W późniejszych średniowiecznych wersjach opowieści Owain stał się Yvainem i pojawił się w poemacie Chretiena de Troyes pod tym właśnie tytułem: zawarta w nim historia powtarza zasadnicze wątki przedstawione w Mabinogion. Palomides rycerz saraceński na dworze Artura, jeden z najwybitniejszych rycerzy Okrągłego Stołu. Poświęcił się głównie zaciekłej rywalizacji o Izoldę z Irlandii, ale po śmierci Pellinore'a brał też udział w poszukiwaniu Ujadającej Bestii. Lancelot uczynił go księciem Prowansji. Pani Fontanny tytuł tajemniczej hrabiny w Ywain Chretiena de Troyes i Pani Fontanny w Mabinogion. Gdy Owain zabił jej męża, zażądała, by ją poślubił, gdyż w ten sposób mogła nadal pozostać strażniczką fontanny. Pani z Jeziora kobieta z Zaświatów, często pojawiająca się w cyklu arturiańskim. Jako Dame du Lac jest przybraną matką Lancelota. Jako Nimue, Niniae czy Vivienne kusi Merlina i więzi go pod kamieniem albo drzewem. W Le Morte d'Arthur Malory'ego wręcza Arturowi magiczny miecz Ekskalibur. Za tymi wszystkimi wcieleniami kryje się potężny ideał Bogini, postać o pradawnym rodowodzie, dająca się utożsamić ze Zwierzchnością, gdyż strzeże ona symboli czy też Insygniów królewskich. Po odejściu Artura Bedwyr przekazuje jej Ekskalibur. Podobnie jak Pani Fontanny i dziewice strzegące studni w opowieści o Amangonsie, jest pozaziemską istotą, która nadaje władzę królom. Pelles Okaleczony Król, władca Corbenic, zamku Graala. Włócznia Balina przeszyła mu oba uda; był to Bolesny Cios, gdyż zranił nie tylko króla, ale także obrócił w pustkowie cały kraj. Jego córka, Elaine, ze związku z Lancelotem urodziła Galahada, który później wyleczył rany Pellesa krwią z Graala. Pelles jest jedną z postaci noszących podobne imiona: Pellam, Pellean i Pellinore. Wydaje się, że pierwotnie była to jedna i ta sama osoba, gdyż rdzeń imienia wywodzi się prawdopodobnie z kornijskiego Peller, czyli "mędrzec". Niektórzy uczeni utożsamiają go z Pwyllem z Mabinogion, co oznaczałoby pozaziemski rodowód. W późniejszych wersjach Pelles występuje jako ojciec Pellama i brat Pellinore'a. (Zob. Król Rybak). Pellinore król Wysp, jeden z najznakomitszych rycerzy Okrągłego Stołu. Był podobno bratem Pellesa, Okaleczonego Króla z opowieści o Graalu. Niektóre wersje przedstawiają Percevala jako jego syna. Podczas buntu królów na początku panowania Artura zabił Lota z Orkney, co doprowadziło do wielkiej nienawiści między rodami. Zginął później w zasadzce przygotowanej przez Gawaina i jego braci. Aż do śmierci gonił za Ujadającą Bestią, którą potem ścigał Palomides. Perceval, Peredur, Perlesvaus, Parzival, Parsival podania o Percevalu są tak różne, że zebranie ich w jedną jasną opowieść jest prawie niemożliwe. Walijski Peredur oraz Perceval z Walii czyli opowieść o Gralu Chretiena de Troyes są najwcześniejsze. Przedstawiają go jako chłopca chowanego przez matkę z dala od świata, a zwłaszcza z dala od wojennego i rycerskiego rzemiosła. Ku rozpaczy matki, ów cokolwiek nieobyty młodzieniec spotkał rycerzy Artura i postanowił się do nich przyłączyć. Matka radziła mu, jak ma postępować, ale kierował się jej radami tak naiwnie, że robił jedynie zamieszanie. Zachowywał się jak przysłowiowy głupiec - cecha, dla której w późniejszych wersjach nazywany jest "Głupcem Doskonałym albo Zupełnym", a niektórych pisarzy skłoniła do porównywania jego dziejów z życiem i czynami Chrystusa. Ponieważ nie zadał we właściwym czasie Pytania Graala [dokładniej - o Graala] i przez to nie uzdrowił ziemi jałowej, musiał przeżyć wiele przygód. Dopiero gdy zakochał się w pewnej dziewczynie, miłość przypomniała mu, kim jest i jaki jest prawdziwy cel jego poszukiwań - znalezienie Graala i zadanie pytania. Motyw ten powtarza się w innych podaniach: Perlesvaus, w którym jest synem króla bez ziemi (perd les vals - dosł. "zgubił ziemię"), to najbardziej schrystianizowana wersja, w której po szczęśliwym zakończeniu wędrówki Perlesvaus zostaje Królem Graala. Tekst ten wykazuje głębię i szczegółowość, jakich brak w innych wersjach. W Parsifalu Wolframa von Eschenbacha dzieje bohatera są bardzo podobne; zostaje dopuszczony jako strażnik Graala do zgromadzenia rycerzy zwanego Templesein, czyli Rycerzy Graala. W tej wersji bractwo Graala jest przedstawione jako ezoteryczne bractwo krwi, którego członkowie służą Graalowi na całym świecie zależnie od możliwości; w trakcie poszukiwań mężczyźni noszą broń, a kobiety dzieci. Amangons zawiera podobny wątek. Wolfram wprowadził do brytańskiego oryginału wiele motywów wschodnich. W miarę jak "materia Brytanii" rozpowszechniała się wzdłuż i wszerz Europy, zmieniała się rola Percevala. W późniejszych wersjach jego rolę jako zdobywcy Graala przejął Galahad. Pridwen, Prydwen w tradycji walijskiej jest to okręt Artura, choć Geoffray Monmouth nazywa tak jego tarczę. Pomieszanie wyniknęło z podobieństwa tych słów w łacinie. Artur popłynął na Pridwenie do Annwn, by odzyskać Insygnia. Pytanie Graala ziemia jałowa i Okaleczony Król będą uzdrowieni tylko wówczas, gdy zostanie zadane Pytanie Graala. Najczęściej poszukiwacz Graala siedzi przy uczcie i kolejno ukazują mu się Insygnia Graala, czemu towarzyszy wielki lament. Niegodny kandydat zachowuje milczenie, ale zwycięski pyta: "Co to znaczy?" Jes to pytanie odwieczne i odnosi się do wszystkich problemów materialnych i duchowych, gdyż w ten sposób mozna je rozwiązać i stawic im czoło. Zarówno Percevalowi, jak i Galahadowi udało się znaleźć odpowiedź. Ragnell siostra Gromera Somer Joure, zamieniona przez niego w Obmierzłą Staruchę. Pomogła Gawainowi znaleźć odpowiedź na pytanie: "Czego każda kobieta pragnie najbardziej?", które Gromer zadał Arturowi, ale postawiła jeden warunek: jeśli odpowiedź okaże się prawidłowa, zostanie żoną Gawaina. W noc poślubną Gawain odkrył rozwiązanie, bo gdy ją pocałował, zamieniła się w piękną kobietę. Oświadczyła mu, że od niego zależy, czy ma być piękna w nocy i brzydka za dnia, czy piękna za dnia i brzydka w nocy. Gawain nie mógł się zdecydować i poprosił, by sama podjęła decyzję - w ten sposób znalazł właściwą odpowiedź: każda kobieta pragnie władzy albo przeprowadzenia swojej woli. Historia ta pojawia się także w Opowieściach kanterberyjskich w opowiadaniu mieszczki z Bath. Rhydderch Hael znany jako Rhydderch Szczodry lub Rodarchus Largus; posiadał czarodziejski kocioł, który mógł nakarmić dowolną liczbę bohaterów (zob. Insygnia). W Vita Merlini pojawia się w trakcie bitwy pod Arfderydd jako zwycięzca pana Merlina, Gwenddolau. Jest to być może postać historyczna, Rhydderch ap Tudwal, król Dumbarton z szóstego wieku. W Vita Merlini Rhydderch poślubił żonę Merlina, Guendolenę. Ron włócznia Artura. Rycerze/Poszukiwacze Graala W późniejszych wersjach cyklu o Graalu jego zdobywcą jest Galahad w towarzystwie Percevala i Borsa, ale we wcześniejszych tekstach miejsce to zajmuje wyłącznie Perceval. Wielu rycerzy brało udział w wyprawie po Graala, wśród nich Gawain i Lancelot, ale nadaremnie. Ryons, Riance legendarny król północnej Walii, który miał przedziwny zwyczaj ozdabiania płaszcza brodami zabitych lub pokonanych królów. Wkrótce po koronacji Artura przysłał do niego posłańca z żądaniem, by i on dał mu swą brodę, tak by mógł uzupełnić zbiór. Artur odparł, że jest za młody, by mieć dość bujny zarost, i sam ruszył na Ryonsa. Ryons jak się wydaje, zginął potem w bitwie ze zbuntowanymi możnowładcami. Sarras święte miasto Graala, nazwane tak dlatego, że niegdyś było miastem Saracenów (albo też Cyganów - wyznawców Sary). Tu przybyli z ciałem Dindraine, siostry Percevala, trzej rycerze Graala; tu też Galahad, spojrzawszy do wnętrza Graala, zmarł w aurze świętości i został pochowany w wielkim opactwie. Taliesin największy poeta Brytanii, ujrzał i przepowiedział wiele wydarzeń z okresu panowania Artura i następnych wieków. Według siedemnastowiecznego tekstu dołączonego do Mabinogion (pochodzącego najpewniej z wczasów wcześniejszych), niegdyś zwał się Gwion Bach i miał pilnować kotła Ceridwen, w którym przyrządzała napój wiedzy i natchnienia dla swego syna Morfrana (Afagddu). Kilka kropel napoju spadło na palce Taliesina, więc włożył je do ust, by nie parzyły. To dało mu dostęp do wszelkiej wiedzy. Przeszedł następnie przez szereg wcieleń (odpowiadających jego poetyckiemu wtajemniczeniu) i w końcu narodził się z Ceridwen jako Taliesin ("promienna brew"). Matka włożyła przyszłego poetę do koszyka, w którym w przeddzień majowego święta znalazł go przy łososiowym jazie Elphin, jego późniejszy opiekun. Taliesin uwolnił swego pana z więzienia i uciszył bardów Maelgwna. Popłynął z Arturem na Pridwenie, gdy król zaatakował Annwn, by odzyskać Insygnia Brytanii. Wydaje się, że kryje się za nim poeta z VI w. o tym samym imieniu; wiąże się go zarówno z Merlinem, jak i Aneurisem (poetą walijskim z VI/VII w.). W podobny jak on sposób zdobywał wiedzę Fionn. W osobie Taliesina przejawiają się wróżbiarskie i magiczne moce dawnych poetów. Słynna przechwałka "Byłem, widziałem", w której wymienia wszystkie miejsca, które odwiedził, i ludzi, których spotkał, na zsumowaniu całej wiedzy. Pogoń Ceridwen za nim to pozostałość bardzo niegdyś rozpowszechnionego mitu, w którym Cailleach Bheur ściga poprzez niezliczone wcielenia swego syna, boga młodości (lub Mabona), aż ten zdobędzie pełnię władzy. Tintagel zamek w Kornwalii; miejsce poczęcia i urodzin Artura. Merlin zabrał go stamtąd i oddał na wychowanie Ectorowi z Dzikiego Lasu. Choć obecnie istniejąca tam budowla jest normandzka, na wysepce połączonej groblą ze stałym lądem znajdują się ruiny celtyckiego klasztoru, który być może istniał za czasów Artura. We wczesnych tekstach Tintagel jest zamkiem Gorloisa z Kornwalii, ale późniejsze legendy łączą to miejsce z królem Markiem z Kornwalii, choć jego prawdziwą siedzibą był przypuszczalnie zamek Dore. Tor chociaż uważał się za syna pastucha Ariesa, chciał zostać rycerzem - pragnienie to za czasów Artura rzadko gościło w sercu człowieka z gminu. Okazało się jednak, że był naturalnym synem króla Pellinore'a oraz żony Ariesa (jak podkreślał Merlin, rzecz wydarzyła się przed jej zamążpójściem). Tak więc ku zadowoleniu średniowiecznych wykazano czarno na białym, że krew królewskiego ojca Tora po prostu musiała się ujawnić. Został rycerzem Okrągłego Stołu i przeżył wiele przygód. Zginął w trakcie walki o wyratowanie Guinevere ze stosu. Tristan siostrzeniec króla Marka. Jego rodzicami byli król Meliodas i królowa Elizabeth z Lyonesse. Nazywano go Tristan ("smutek") na pamiątkę żałoby towarzyszącej jego narodzinom - matka zmarła w połogu. Gdy Lyonesse pochłonęło morze, udał się na dwór króla Marka i od razu otrzymał zadanie: miał zgładzić olbrzyma Morholta oraz przywieźć narzeczoną Marka, Izoldę z Irlandii. Podczas podróży Izolda i Tristan wypili napój miłosny przygotowany przez jej matkę dla nowożeńców, i wpadli na zawsze w sidła tragicznej miłości. Gdy ich romans stał się głośny, Tristan przybył na dwór Artura i tu okazało się, że pod względem siły ustępował jedynie Lancelotowi. Stamtąd pojechał do Bretanii, gdzie poślubił Izoldę o Białych Dłoniach. Ale miłość do Izoldy z Irlandii przyzywała go z powrotem i w końcu zginął, zamordowany przez Marka i jego giermka Andreda. Inne wersje wspominają, że ranny i umierający Tristan posyłał z Bretanii po Izoldę z Irlandii i czekał, aż przybędzie na okręcie pod białymi żaglami. Przybyła rzeczywiście, ale zazdrosna Izolda z Bretanii powiedziała Tristanowi, że żagiel jest czarny. Usłyszawszy to, wyzionął ducha, a wkrótce potem podążyły za nim obie kobiety. Izoldzie z Irlandii serce pękło z rozpaczy, zaś Izolda z Bretanii zginęła z własnej ręki, przepełniona żalem i wyrzutami sumienia. Trzynaście Skarbów Brytanii podobne do Insygniów przedmioty nadającą zwierzchnią władzę, po które Artur popłynął na Pridwenie do Annwn. Poniższa lista to późnośredniowieczna wersja, z której daje się wszelako wyłuskać wcześniejsze prototypy. Dyrnwyn, miecz Rhyddercha Szczodrego: w rękach prawowitego właściciela wybuchał płomieniem od rękojeści po sztych. (W Śnie Rhonabwy tę samą właściwość miał miecz Artura, Caledfwlch, czyli Ekskalibur). Kosz z pokrywą, należący do Gwyddno Garanhira: wystarczyło włożyć do kosza jedzenie dla jednego człowieka i zamknąć, a po otwarciu okazywało się, że jest dość dla stu. (Przypomina kosz wykradziony z dworzyszcza Lludda). Róg Brana: dawał się każdemu napić do woli. (Bran Błogosławiony, posiadacz kotła przywracającego życie, stał się później strażnikiem Graala. Róg pełni wyraźnie tę samą funkcję co Graal, który każdemu daje ulubione potrawy). Rydwan Morgana Bogatego: szybko przenosił właściciela tam, gdzie ten chciał. Uździenica Clyno Eiddyna, przymocowana klamrą do nogi łóżka: sprowadzała każdego konia, jakiego można było zapragnąć. (Kochający konie Celtowie na pewno chcieli posiadać bajecznego rumaka). Nóż Llawfronedda Jeźdźca: mógł służyć dwudziestu czterem ludziom podczas jednego posiłku. Kocioł olbrzyma Diwrnacha: nie można było w nim przyrządzić strawy dla tchórza, gotował wyłącznie dla człowieka odważnego. (Jest to jedyny skarb wymieniony w Culhwch i Olwen, który udało się zdobyć Arturowi). Kamień do ostrzenia Tuwalda Tudglyda: zaostrzony na nim miecz śmiałka zabijał każdego, kogo ranił, ale miecz tchórza nie miał tej właściwości. Płaszcz Padarna Czerwonego Płaszcza: pasował jedynie na ludzi szlachetnie urodzonych, gardził gawiedzią. (Jest podobny do płaszcza wiernych żon, który w arturiańskiej legendzie zakrywał nagość wiernej małżonki, ale nie cudzołożnicy). Garnek Rhygenydda. Talerz Rhygenydda: zawierały najulubieńsze potrawy każdego z biesiadników. Szachy Gwenddolau: figury były zrobione ze srebra, a szachownica ze złota. Po ustawieniu grały same. Szachy te pojawiają się w Peredurze (zob. Perceval); Peredur po przegranej grze cisnął je do jeziora. Nazywane są "szachami cesarzowej", co wyraźnie wskazuje na krainę pani Zwierzchności. Płaszcz Artura: zapewniał niewidzialność. (Ten sam płaszcz, który miał na sobie Caswallawn, gdy rzucał zaklęcie na Brytanię; przypuszczalnie jest to też okrycie Cu Roi mac Daire, zwanego "szarym mężem w płaszczu"). Sposób działania Trzynastu Skarbów wykazuje, jak istotnym elementem są zasługi osoby, która je znajduje czy ich używa; ich moc nie działa w rękach ludzi niegodnych. Określa to wyraźnie ich rolę w relacji między królem a Zwierzchnością: nikt, poza królem lub jego rycerzem-przedstawicielem, nie mógł ich znaleźć ani posiadać. Podobno przechowywał je Merlin w swoim szklanym zamku na wyspie Bardsey. Ujadająca Bestia to przedziwne zwierzę (zwane też Beast Glatisant) miało łeb węża, ciało lamparta i kopyta jelenia. Gdy biegło, z jego brzucha dochodziło ujadanie trzydziestu par ogarów. W Le Morte d'Arthur Malory'ego Artur wkrótce po objęciu tronu spotkał Bestię przy fontannie, a Merlin wyjaśnił, że nieustannie ściga ją Pellinore. Po jego śmierci poszukiwania kontynuował Palomides. Mallory nie wyjaśnia, jaki jest cel pogoni, ale we francuskim oryginale Bestia jest potomkiem kobiety śmiertelnej, rozerwanej na strzępy przez psy. Ulfius rycerz, który rozpoczął służbę u Uthera Pendragona, a potem służył jako pokojowy Artura. Pomagał Merlinowi przemienić Uthera na podobieństwo Gorloisa z Kornwalii, by mógł pójść do łoża Igraine i spłodzić Artura. On i Brastias to postacie najwcześniej pojawiające się w arturiańskiej sadze. Urban Czarny Kolec w "Percevalu Didota" stał na straży brodu, gdzie został powalony przez przybyłego właśnie Percevala. Urbanowi pomagało kilka kobiet pod postacią ptaków; gdy Perceval jednego zabił, ten przybrał ponownie ludzkie kształty i pozostałe kobiety-ptaki odniosły go do Avalon. Są tu odniesienia zarówno do iryjskiej bogini wojny Morrighan, która także przybierała postać ptaka, jak i do kruków Owaina ap Uriena, którego drużyna też potrafiła zamienić się w ptaki. Pojawia się tu wspólny motyw kruka, świętego ptaka Celtów. Urien król krainy Gore; poślubił Morgan i miał z nią syna imieniem Owain. W starszych wersjach legendy połączył się ze spotkaną przy brodzie Modron. Ponieważ była córką władcy podziemi, Afallacha, i sama potrafiła zmieniać postać, obiecała po wsze czasy wspierać Uriena i jego ród pod postacią kruka. To wiąże ją ściśle z Morrighan, od której wywodzi się Morgan. Urien rozstał się z żoną i opowiedział się po stronie Artura i Okrągłego Stołu. Zginął, walcząc wraz z Arturem przeciw Mordredowi. Utożsamiany był z królem Rhegedu z VI wieku o tym samym imieniu, ale ten żył znacznie później, niż prawdopodobnie panował Artur. Uther Pendragon król Brytanii. Był zakochany w Igraine, żonie Gorloisa z Kornwalii; przy pomocy Merlina przybrał wygląd Gorloisa i spłodził Artura; ten po śmierci ojca także przyjął imię Pendragon ("najwyższy smok"). Uther zmarł wkrótce po narodzinach syna, zostawiając królestwo w stanie anarchii. W sekrecie oddał Artura na wychowanie Merlinowi - plotka niosła, że Artur jest dzieckiem Gorloisa, gdyż Uther bardzo prędko poślubił owdowiałą Igraine. Vivienne imię przebiegłej dziewczyny w Morte d'Arthur Tennysona, wersji mającej niewiele wspólnego z pozaziemskimi motywami, zawartymi we wcześniejszej legendzie. (Zob. Nimue). Włócznia Graala broń, którą rzymski centurion Longinus przebił bok Chrystusa na Krzyżu. Stała się z czasem jednym z Insygniów Graala i jak on była poszukiwana w czasach Artura. Cząstki włóczni, uznawanej za włócznię Longinusa, były przechowywane w Muzeum Watykańskim. Na brytyjskim gruncie włócznia wiąże się z błyszczącą włócznią Lugha lub Llewa, którą Tuatha de Danaan przywieźli z Findias. Wortigern uzurpatorski król Brytanii. Zaprosił saskich najemników, by pomogli mu odeprzeć nacierających Piktów i Szkotów oraz fale saskich najeźdźców, sporadycznie lądujących na brzegach wyspy. Wkrótce sascy najemnicy zapragnęli jeszcze więcej ziemi i ściągali do Brytanii swych pobratymców. Wortigern usiłował doprowadzić do pokojowego spotkania między Sasami a Brytami w Stonehenge, ale Sasi przybyli z ukryta bronią i na dany sygnał zmasakrowali bezbronnych Brytów. Wortigern, któremu darowano życie, uciekł do Walii i tam próbował wznieść wieżę, która jednakże ciągle się rozpadała. Merlin Emrys wyjaśnił, że przyczyną są dwa walczące smoki, biały i czerwony, znajdujące się pod fundamentami. Przedstawiały one dwa walczące narody - Brytów i Sasów. Gdy Wortigern uciekł ponownie, został schwytany i zgładzony przez prawowitych królów, Ambrosiusa i Uthera Pendragona. Ywain zob. Owain. Zielony rycerz straszliwa zielonoskóra postać w zielonym odzieniu. Przybył na dwór Artura i zaproponował grę w ścinanie głowy - grę, w której wyzywający da sobie ściąć głowę, zaś przeciwnik pozwoli na to samo. Tylko Gawain przyjął wyzwanie, ale otrzymał odroczenie ciosu na rok. Gawain znalazł schronienie w zamku, gdzie gościła go po królewsku pani Bertilak. Przed spotkaniem z Zielonym Rycerzem ofiarowała mu pendent, który miał go przed nim chronić. Gawain nie wiedział, że Zielony Rycerz to jego gospodarz, pan Bertilak. Gawain wygrał, ale ponieważ haniebnie przyjął pomoc pani Bertilak, musiał na zawsze umieścić w swym herbie Zielony Pendent, czyli Zieloną Podwiązkę (pas lub pięcioramienną gwiazdę). Zielony Rycerz wyjawił, kim jest, oraz przyznał, że został zaczarowany przez Morgan. Podanie wywodzi się bezpośrednio z historii o CuChulainnie i wyzwania Cu Roi mac Daire podczas uczty u Bricriu. Analogicznymi postaciami są Gromer Somer Joure i Hafgan. Ziemia Jałowa kraina otaczająca zamek Graala, która legła odłogiem po zadaniu Królowi Graala Bolesnego Ciosu. Okaleczenie króla zniszczyło jego moc, dzięki której ziemia, reprezentowana przez Zwierzchność, mogła się odradzać, i jednocześnie zerwało łączące ich mistyczne zaślubiny. Po odnalezieniu Graala okaleczony król został uzdrowiony i ziemia jałowa odżyła. W Cyklu o Graalu jest ona często przedstawiana jako Obmierzła Starucha, Cundrie lub Zwierzchność pod postacią wiedźmy - wyniszczone oblicze kraju, zanim ten ponownie rozkwitnie. Zwierzchność pojęcie bogini nadającej zwierzchność, czyli władzę, jest wśród ludów celtyckich szczególnie istotne i szczególnie mocno wybija się w celtyckich podaniach. Początkowo Panią Zwierzchności nazywano imieniem kraju, np Eriu czy Logres. Tylko prawowity kandydat na króla mógł ją "poślubić" w mistycznym związku symbolizującym królewski obowiązek wobec ziemi i jej mieszkańców. Musiał więc przejść próbę, w której spotykał i całował Zwierzchność zamienioną w ohydną wiedźmę, a ona powracała wówczas do swej pięknej postaci i obwieszczała ludziom, że kandydat jest prawowitym królem. Król nadużywający władzy bądź w jakikolwiek sposób okaleczony zrywał mistyczny związek z krainą i tym samym ze Zwierzchnością. Dalsze rządy doprowadzały do spustoszenia ziemi, co jest głównym motywem legend Graala. (Zob. ziemia jałowa, Okaleczony Król). Zwierzchnością Brytanii jest Brygida lub Brigantia, choć od pewnego czasu rolę tę pełni Britannia. Ostatnia aktualizacja: Strona kodowa: ISO-8859-2 © 1998, 1999 by Grzegorz Iwaniuk e-mail: poczta@ Książka mnie nie zachwyciła. Nie polubiłam ŻADNEGO bohatera. Ani króla Artura, ani Jankesa Nadętego. Jankes z roku 1879 zostaje przeniesiony do roku 528. Jest zadufany w sobie i ludzi z epoki króla Artura uważa za idiotów. On sam ZNA się na wszystkim. Wszelkie nowinki z XIX wieku jest w stanie przenieść o 1300 lat wstecz. Możesz kupić za 9998 zakupy 1-Click(bez rejestracji)Produkt dostępny w dużej ilości14 dni na łatwy zwrotBezpieczne zakupyPo zakupie otrzymasz kontra zło w micie Arturiańskim. Artur reprezentuje przyszłość Brytanii, obietnicę dobrobytu i honoru, jednak wśród jego dzielnych rycerzy kryją się poplecznicy Mordreda. Siły zła są nieliczne, ale wiedzą o sobie nawzajem i pozostają w ukryciu przed wszystkimi, za wyjątkiem jednego z poddanych Artura. Jedynie Merlin wie, kto jest agentem zła, ale nie może wyjawić tego wprost. Jeśli jego prawdziwa tożsamość zostanie odkryta, wszystko będzie się w role Merlina, Lancelota, Morgany, Mordreda i innych postaci z legend arturiańskich. Szukaj sojuszników i odkrywaj tożsamość zdrajców w niezwykłej grze karcianej dla 5-10 graczy. Gracze realizują misje, lecz tylko części z nich zależy na ich powodzeniu. Pozostali to poplecznicy Mordreda. Snując swe mroczne intrygi, próbują doprowadzić do fiaska blef, dedukcja i żywiołowe negocjacje czynią tę grę zupełnie niepowtarzalną, emocjonującą do ostatniej w krainę legend... i nie ufaj nikomu! UWAGA: W pudełku z grą znajduje się również specjalny mini-dodatek – Lancelot (2 dodatkowe karty Postaci i 7 kart Lojalności), który może być użyty w trzech różnych wariantach dostępnych w Rycerze króla Artura to tytuł z bestsellerowej serii The Resistance, w ramach której w 2011 roku ukazała się gra "The Resistance: Agenci Molocha".Akcja Avalonu ma miejsce na dworze Krola Artura dzięki czemu można ją łatwo prezentować graczom nie przepadającym za fantasy, czy science Avalonie postacie otrzymały specjalne zdolności, a szpiedzy, czyli siły zła, nie tylko będą przeszkadzać w wypełnianiu podejmowanych misji, ale starać się będą również poznać tożsamość Merlina. Merlin bowiem wie kto nosi zło w swoim sercu, ale nie może wprost rzucać oskarżeń, ponieważ Źli mogą go uśmiercić i wygrać. ZALETY AVALONU: - idealna odmiana gry typu "Mafia", nikt nie odpada w trakcie gry. Wszyscy grają do Łatwe zasady, wciągająca wielka różnorodność postaci wprowadza do gry jeszcze więcej możliwości i emocji. Jest bardzo zróżnicowana. - dostarcza możliwości wzmacniania strony "Dobrych" lub "Złych"- wszyscy są graczami, nie jest wymagana osoba moderatora. Podstawowe informacje:Liczba graczy: 5-10 osóbWiek: od 13 latCzas gry: ok. 30 minutPasujące koszulki: Standard CCG 63,5 x 88 mm (54szt.)Wydanie: polskieInstrukcja: polskaZawartość pudełka: 14 kart postaci 20 kart głosowania 10 kart misji 9 kart Lancelota 1 karta Pani Jeziora 15 żetonów 3 plansze misji Nazwa2w1 Avalon Rycerze Króla ArturaZapytaj o produkt ^{Zobacz program tv dla Rycerz króla Artura. Oglądaj online ulubione filmy. POCZTA. OGLĄDAJ TELEWIZJĘ} Król Artur to mitologiczna postać związana z legendarnym królestwem i zamkiem Camelot. Postać ta mogła być oparta na życiu brytyjskiego wojownika z V–VI wieku, który zasłynął powstrzymując atakujących Saksonów. Krótki życiorys króla ArturaRozszerzona biografia króla ArturaCiekawostki o królu ArturzeŹródła Krótki życiorys króla Artura Król Artur to średniowieczna mitologiczna postać, która była głową królestwa Camelot i Rycerzy Okrągłego Stołu. Nie wiadomo, czy istniał na prawdę, choć uważa się, że mógł być dowódcą wojskowym powiązanym z Rzymem, który skutecznie powstrzymał inwazję saksońską w okresie od V do VI wieku. Jego legenda została spopularyzowana przez wielu pisarzy, w tym Geoffreya z Monmouth. Rozszerzona biografia króla Artura Historyczna tajemnica Niewiele wiadomo o postaci, która zainspirowała historię króla Artura, bohaterskiego monarchy, który od dłuższego już czasu jest popularną postacią mitologiczną i literacką. Sugerowano, że prawdziwy Artur mógł być wojownikiem, do tego oficerem rzymskim, który poprowadził brytyjskie siły zbrojne przeciwko przybywającym siłom saksońskim w okresie od V do VI wieku naszej ery. Mimo to celtycki mnich Gildas pisał o inwazji saksońskiej w jego dziele „The Ruin and Conquest of Britain”, nie wspominając jednak o żadnym wojowniku o tym imieniu. Natomiast bard Aneirin z VI wieku stworzył walijską kolekcję wierszy Gododdin, w której mówi się o bohaterskim Arturze. Jednak w związku z dziełem tym pierwotnie przekazywanym wyłącznie ustnie, nie można ustalić, czy Artur był częścią oryginalnej historii. Inny poeta, Teliesin, wspomina także o dzielnym Arturze, o czym wzmiankuje w swojej pracy. Pojawiła się również inna sugestia, że ​​odniesienia do Artura były w rzeczywistości sposobem na uhonorowanie mitem celtyckiego bóstwa o podobnej nazwie. Bohaterska postać W latach 800. Nennius z Walii napisał Historię Brytyjczyków, która stała się podstawowym tekstem arturiańskim, w którym wymieniono kilkanaście bitew, a w nich wybitnego walczącego wojownika, choć wedle współczesnych nam ustaleniom historycznym dzieło takie mitycznego Artura było i pozostaje wciąż niemożliwe. Niemniej jednak praca Nenniusa przedstawia Artura jako dzielną, godną pochwały osobę; zostało to później wyjaśnione w XII-wiecznych pismach łacińskich Geoffreya z Monmouth, który opowiedział historię mistycznej postaci Merlina i połączył jego życie z życiem Artura, dając także królowi / wojownikowi historię życia. Z powodu przenikania się kultury w Europie, wpływów politycznych i wyobraźni pisarzy, historia arturiańska przekształciła się w pełnoprawną legendę i złożoną historię, z naciskiem na szlachetne królestwo zwane Camelot, Rycerzy Okrągłego Stołu i królową Ginewrę, która ma romans z rycerzem Lancelotem. Inne aspekty opowieści to śmiertelny konflikt króla z jego siostrzeńcem lub synem Mordredem oraz poszukiwanie rycerzy do wyprawy poszukującej Świętego Graala. Artur w literaturze… Thomas Malory jako pierwszy przedstawił angielską prozę opowiadającą legendę w „Le Morte D’Arthur”, dziele opublikowanym w 1485 roku. Wieki później Alfred Tennyson opublikował swoje „Idylls of the King” w drugiej połowie XIX wieku, opowiadając historię Camelot w formie epickiego wiersza. Historia Artura była interpretowana przez różnych pisarzy, w tym autorów dziecięcych, pisarzy komiksów i powieściopisarzy, takich jak Marion Zimmer Bradley, której „Mists of Avalon” (1982) przedstawia legendę z perspektywy kobiecych postaci. … i na ekranie W XX wieku król Artur znalazł także drogę do teatralnej sceny i srebrnego ekranu. W latach 60. mit znalazł swoje miejsce na Broadwayu wraz z musicalem „Camelot”, w którym Richard Burton wystąpił jako Artur. Późniejsze ekranizacje zaprezentowały chociażby Richarda Harrisa – który także zagrał w wersji filmowej z 1967 roku – i Roberta Gouleta wcielającego się w monarchę. Bardziej poważne, ponure spojrzenie na Camelota można było zobaczyć w filmie „Excalibur” z 1981 roku, w którym Helen Mirren wcieliła się w rolę Morgany, przyrodniej siostry króla. Natomiast Antoine Fuqua wyreżyserował „króla Artura” (2004), którego fantastyczna fabuła opierała się wciąż w największym stopniu na idei, że Artur, przedstawiony tam przez Clive’a Owena, był dowódcą wojskowym walczącym przeciwko Saksonom. Warto dodać, iż dokumentalista i pisarz Michael Wood spojrzał na kulturowe i geograficzne pochodzenie historii króla Artura w swojej serii „In Search of Myths and Heroes”. Praca jest o tyle ważna, że pozwala obiektywnie spojrzeć na istotę przedstawień króla zarówno w teatrze, jak i w kinie. Ciekawostki o królu Arturze Opowieść o królu Arturze i rycerzach Okrągłego Stołu jest za pewne jedną z najbardziej znanych, ale co więcej – popularnych legend legendy o królu Arturze sięgają czasów Brytów, czyli celtyckiego ludu zamieszkującego dzisiejszą Anglię oraz północną Francję. Jak zauważył profesor Raluca Radulescu, legenda o królu Arturze ma za zadanie zwracać uwagę na istnienie pewnych archetypów, czy też istniejących niepodważalnych standardów moralnych, także w polityce. Artur jest zatem symbolem najwłaściwszej postawy feudalnego władcy. Źródła Ciekawe artykuły: Niezwykły życiorys: Polub nas: Tagi: . 127 337 58 236 123 369 197 491

jeden z rycerzy króla artura